Η λογοτεχνία στα χρόνια της πανδημίας
ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΙΛΥ ΓΕΡΟΛΑΤΣΙΤΗ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Συμπαντικές Διαδρομές
Αγαπητή Έμιλυ, καλημέρα. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το καινούργιο σας βιβλίο από τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, με τίτλο Grecia Undead. Κάθε χρόνο κυκλοφορούν άπειρα καινούργια βιβλία. Τι πιστεύετε ότι μπορεί να προσθέσει το δικό σας βιβλίο; Για ποιο λόγο κάποιος να το επιλέξει για να το διαβάσει;
Νομίζω ότι θα εκτιμηθεί από τους «φαν» του είδους γιατί δε κυκλοφορούν πολύ συχνά βιβλία με αυτό το θέμα γραμμένα εξαρχής στα Ελληνικά, με μια ιστορία που διαδραματίζεται εδώ, στην Αθήνα, και χαρακτήρες που αντικατοπτρίζουν τους γείτονες όλων μας… Πιστεύω ότι οι αναγνώστες θα το βρουν γενικά ανάλαφρο και διασκεδαστικό - ανεξάρτητα από το δυστοπικό στοιχείο και την εγγυημένη κατάρρευση του «συστήματος» που αποτυπώνονται στις σελίδες αυτές. Προσπάθησα να μην αντιγράψω κάποιο Χολιγουντιανό σκηνικό, με πρόσωπα και μέρη που θα μπορούσαν να βρίσκονται σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, αλλά να το φέρω στα σημερινά δικά μας δεδομένα.
Το Grecia Undead εξελίσσεται σε ένα βράδυ, με πρωταγωνιστές του κατοίκους μιας πολυκατοικίας στο κέντρο που θέλουν απλά να παραλάβουν τα σουβλάκια τους. Τι πιο απλό;
Επιλέξετε δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το βιβλίο, που να εκφράζουν αυτό που θέλετε να μεταδώσετε στους αναγνώστες, ώστε να μπορέσουν να καταλάβουν πιο εύκολα τον κόσμο του βιβλίου σας.
…Η καύτρα του τσιγάρου λαμπύριζε στο ημισκόταδο. Η Σόνια πήρε μια τελευταία ρουφηξιά και το έσβησε στο υπερχειλισμένο τασάκι στο πάτωμα δίπλα της. Η μυρωδιά του χόρτου είχε ποτίσει τα δάκτυλα της τριαντατριάχρονης μελαχρινής. Τα πόδια τεντωμένα, το ένα πάνω στο άλλο στα κάγκελα του μπαλκονιού, έκρυβαν τη θέα της απέναντι πολυκατοικίας. Κάπου εκεί απέναντι, πίσω από τις αρβύλες της, κάποια λιγοστά φώτα άναβαν και ξανάσβηναν γρήγορα για να μην τραβήξουν την προσοχή μέσα στη νύχτα.
«Χέστες. Λες και το φως τα τραβάει… Καλά, παίζει και να τα τραβάει. Ποιος ξέρει...» Μουρμούρισε η τριαντατριάχρονη.
«Πήγε οκτώ;» Ακούστηκε η γυναικεία φωνή από το διπλανό μπαλκονάκι.
Η Σόνια, χαλαρή στην μοναδική καρέκλα που χωρούσε ανάμεσα στα δενδρύλλια κάνναβης που άφοβα καλλιεργούσε πλέον, πήρε μια γενναία τζούρα από το ουίσκι στο σέικερ της και απάντησε θετικά.
«Πεινάς;» Ρώτησε για τρίτη φορά σήμερα η Άννα. «Έχω μακαρόνια. Με κιμά. Ληγμένος αλλά ήταν στην κατάψυξη. Τρώγεται...»
…«Ναι! Ναι!» Φώναξε ο Πέτρος, κατακόκκινος, με φλέβες να πετάγονται στο κούτελό του και στο λαιμό του. «Όλοι ήταν καλά όταν τους κατεβάσαμε κάτω!»
«Έχει άλλη έξοδο το υπόγειο;» Ρωτούσε ο Πάρης την Σόνια και τον Τέλη αφού οι δύο ξένοι δεν θα γνώριζαν.
«Δεν ξέρω! Δεν ξέρω!»
Ο Τέλης, έχοντας κατέβει δειλά μερικά σκαλοπάτια, σάστισε και γύρισε προς το μέρος των υπολοίπων που τσακώνονταν πιο πάνω. Προσπαθούσε να αφουγκραστεί καλύτερα. Σίγουρα υπήρχε κάποια κινητικότητα εκεί κάτω.
«Το παντοπωλείο μπροστά...» Ψιθύρισε. «Σκάστε λίγο. Μπορεί να συνδέεται με το υπόγειο εδώ; Υπάρχει τέτοια περίπτωση;»
Το παντοπωλείο στο ισόγειο του κτιρίου ήταν ένα από τα πρώτα μικρομάγαζα που είχαν ανοίξει και κατ’ επέκταση ληστέψει οι ίδιοι και διάφοροι περαστικοί. Πλέον, οι ραφιέρες κείτονταν πεσμένες, η μία πάνω στην άλλη, το ταμείο αναποδογυρισμένο ανάμεσα σε σπασμένα γυαλιά και σκουπίδια, και οι βιτρίνες σμπαράλια. Κάποιοι είχαν σύρει ξεχειλισμένους κάδους σκουπιδιών μπροστά στα σπασμένα παράθυρα και ένα βράδυ είχαν βάλει και φωτιά για να απομακρύνουν μολυσμένους αλλά παρέμενε ένας ανοικτός πλέον απροστάτευτος χώρος…
Πιστεύεται ότι είναι η συγγραφή στάση ζωής; Είναι κάτι που σας χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο και επηρεάζει κάθε τομέα της ζωής σας;
Αυτό που σίγουρα θεωρώ «στάση ζωής» είναι το να θέλει κάποιος απλά να κάνει κάτι δημιουργικό, να θέλει να εκφραστεί με οποιονδήποτε τρόπο. Είτε γράφει, είτε ασχολείται με τη μουσική, τη ζωγραφική... Μπορεί το αποτέλεσμα να είναι χαρούμενο, μπορεί να είναι λυπηρό, φρικιαστικό, μια βλακεία και μισή… Αρκεί να προσπαθείς και ας δεν είναι καν ανάγκη το εκτιμήσει και όλος ο περίγυρος. Άλλωστε δεν έχουμε όλοι τα ίδια γούστα. Το θέμα είναι να εκφράζεις αυτό που νιώθεις και να μη φοβάσαι να τολμήσεις. Ωραίο είναι, δε λέω, να πίνεις τα ποτά σου με την παρέα σου και να συζητάς φανταστικά σενάρια και τι θα κάνατε σε κάθε περίπτωση («ζόμπι Αποκάλυψη», «εισβολή από εξωγήινους», κλπ)… αλλά το να σου δίνεται η δυνατότητα να το αποτυπώσεις κιόλας είναι καταπληκτικό συναίσθημα!
Μιλήστε μας για την υπόθεση του βιβλίου σας, για να μπορέσουν να το γνωρίσουν καλύτερα οι φίλοι αναγνώστες.
Λοιπόν, ξεκίνησα να γράφω το Grecia Undead πριν προκύψει η τωρινή κατάσταση με την πανδημία. Το αναφέρω γιατί καθώς το τελείωνα, ξέσπασε η κατάσταση με το covid19 και οι φίλοι μου άρχισαν να με κοιτάνε λίγο περίεργα… Το Grecia Undead μιλάει για μια παγκόσμια πανδημία (η οποία δεν είχε όνομα στην αρχή αλλά μαντέψτε πώς ονομάστηκε στην αναθεώρηση) που οδήγησε σε ένα κλασικό ζόμπι-ξέσπασμα (φυσικά). Στο πεδίο της μάχης ρίχνονται οι διανομείς από σουβλατζίδικα και πιτσαρίες που αψηφούν τον κίνδυνο των νεκροζώντανων που έχουν κατακλύσει τους δρόμους για να μεταφέρουν προμήθειες στους επιζώντες… Η Αθήνα, όπως και όλες οι μεγάλες πόλεις, ερημώνει και το Grecia Undead επικεντρώνεται σε ένα συγκεκριμένο οικοδομικό τετράγωνο και τους κατοίκους του.
Γιατί επιλέξατε να ασχοληθείτε με το σύμπαν των ζόμπι; Είναι γνωστό ότι αγαπάτε τη λογοτεχνία του φανταστικού. Τι είναι αυτό που σας ελκύει στα ζόμπι;
Μου ‘χει βγει το όνομα με τα ζόμπι τελικά… ναι, είναι αλήθεια, για κάποιον περίεργο λόγο καταλήγω συχνά σε ιστορίες με ζόμπι! Νομίζω ότι είναι απλά ένας «εύκολος κακός» στην ουσία. Εάν δεν γνώριζες τον απέθαντο πριν τα τωρινά του χάλια, το ζόμπι αποτελεί την τέλεια απειλή, δίχως τύψεις και ηθικά διλλήματα. Δεν θα επανέλθει στη ζωή. Δεν έχεις να λύσεις κάποιο γρίφο, να σταματήσεις κάποια κατάρα, να θάψεις τίποτα απομεινάρια για να καταπραΰνεις κάποιο θυμωμένο φάντασμα… Δεν είναι δαίμονας να σε κοροϊδέψει, δεν είναι βαμπίρ να πέσεις στην καψούρα του, δεν είναι λυκάνθρωπος να τρέχεις να βρεις ασημένιες σφαίρες. Απλά εύχεσαι να είναι από τα αργοκίνητα του Ρομέρο και σημαδεύεις κεφάλι.
Είσαστε από εκείνους τους συγγραφείς που πάντοτε κουβαλάνε μαζί τους ένα μπλοκάκι για να καταγράφουν άμεσα κάθε καινούργια ιδέα;
Μπλοκάκι όχι αλλά στέλνω στον εαυτό μου διάφορα μηνύματα - στο κινητό - που δε βγάζουν κανένα απολύτως νόημα όταν τα διαβάζω μετά… Μερικές φορές είναι απλά μια λέξη… άλλες φορές κάτι τελείως ασυνάρτητο. Δε γίνεται αλλιώς γιατί έχω μνήμη χρυσόψαρου…
Την τελευταία χρονική περίοδο όλος ο κόσμος έχει χτυπηθεί από ένα πρωτοφανές ξέσπασμα πανδημίας και ζούμε καταστάσεις που ούτε τις φανταζόμασταν. Η καραντίνα του πληθυσμού σχεδόν σε όλο τον πλανήτη είναι κάτι το πρωτοφανές στην ανθρώπινη ιστορία.
Εσείς πως ζείτε όλη αυτή την κατάσταση;
Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές πιστεύετε ότι η λογοτεχνία μπορεί να δώσει ελπίδα στους ανθρώπους και να εκφράσει τα προβλήματα τους;
Προσωπικά, προσπαθώ να διατηρώ κάποιους ρυθμούς κανονικότητας με κάποιες τεχνολογικές αναβαθμίσεις… Ψηφιακοί καφέδες, ποτά και εορτασμοί… Εργασία με όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας… Κάνω κι εγώ ότι μπορώ για να προστατέψω την ψυχική μου υγεία.
Σαφώς και πιστεύω ότι η λογοτεχνία βοηθάει τώρα όσο ποτέ. Το πιστεύω για όλες τις τέχνες. Και είναι κρίμα που δεν έχουν ληφθεί τα κατάλληλα μέτρα για να προστατευτούν και οι καλλιτέχνες, τουλάχιστον εδώ, γιατί τί θα κάναμε τώρα ειδικά χωρίς τη δική τους συνεισφορά;
Σε ευχαριστούμε για τον χρόνο σας. Κάτι τελευταίο που θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες μας;
Εύχομαι υγεία και υπομονή και ελπίζω να τα καταφέρουμε σύντομα να ανακτήσουμε και πάλι τους ρυθμούς μας. Όσον αφορά το Grecia Undead, ελπίζω να το βρείτε διασκεδαστικό και σας ευχαριστώ πολύ!
