Η λογοτεχνία στα χρόνια της πανδημίας
ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΠΑΠΑΔΑ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Συμπαντικές Διαδρομές
Αγαπητέ κύριε Παπαδά, καλημέρα. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν τα πρώτα σας βιβλία από τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Κάθε χρόνο κυκλοφορούν άπειρα καινούργια βιβλία. Τι πιστεύετε ότι μπορούν να προσθέσουν τα δικά σας βιβλία; Για ποιο λόγο κάποιος να τα επιλέξει για να τα διαβάσει;
Απάντηση:
Αγαπητές εκδόσεις, καλημέρα σας. Καταρχάς θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για μία ακόμα φορά, που μου δώσατε την ευκαιρία να γράψω αυτά τα βιβλία. Τα βιβλία μου, «Το σιδερένιο κιβώτιο» και «Zalien», πιστεύω ότι μπορούν να προσθέσουν μία ακόμη νότα στην λογοτεχνία του φανταστικού, καθώς και τα δύο αφηγούνται φανταστικές ιστορίες, και να κάνουν τους αναγνώστες να ταξιδέψουν σε δύο καινούριους κόσμους, που γράφτηκαν από εμένα γι’ αυτούς. Πιστεύω πως η απλή και καθαρή γραφή, μαζί με την ωραία ροή της ιστορίας είναι αρκετά ώστε να κάνουν τον αναγνώστη να θελήσει να διαβάσει αυτά τα βιβλία και να ταξιδέψει μαζί με τους χαρακτήρες που περιέχουν.
Επιλέξετε δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τα βιβλία, που να εκφράζουν αυτό που θέλετε να μεταδώσετε στους αναγνώστες, ώστε να μπορέσουν να καταλάβουν πιο εύκολα τους κόσμους των βιβλίων σας.
Απάντηση:
Απόσπασμα από Το σιδερένιο κιβώτιο:
Μικρά τσιμεντένια κτίρια απλώνονταν το ένα δίπλα από το άλλο. Άλλα κόκκινα, άλλα κίτρινα, άλλα γεμάτα με γκράφιτι. Οι οροφές τους οδηγούσαν σε δρόμους που οδηγούσαν σε άλλα πιο ψηλά κτίρια. Μηχανές με μόνο μία μεγάλη ρόδα και αυτοκίνητα με μόνο δύο πλατιές ρόδες, μπροστά και πίσω, κυκλοφορούσαν στον δρόμο. Ανοιχτόχρωμοι και σκουρόχρωμοι άνθρωποι, που είχαν έρθει από κάθε κατεστραμμένη φυλή και χώρα του κόσμου, κάθονταν στα πεζοδρόμια πουλώντας πράγματα, ζητιανεύοντας λεφτά, παίζοντας κιθάρα. Άλλοι κάθονταν και μιλούσαν πάνω σε ταράτσες ή καφετέριες. Οι μισοί ήταν κανονικοί άνθρωποι ενώ οι άλλοι μισοί είχαν τουλάχιστον από ένα μηχανικό χέρι ή πόδι. Έτσι είχε γίνει η ζωή με την πρόοδο της τεχνολογίας. Έτσι είχε γίνει μετά τον παγκόσμιο πόλεμο που κατέστρεψε σχεδόν τα πάντα.
Όλοι μαζί οι άνθρωποι που επέζησαν από την μεγάλη πτώση, έχτισαν την σιδερένια πόλη και ίδρυσαν τις εταιρίες-κυβερνήσεις με τις οποίες την διοικούσαν. Η πόλη ήταν χωρισμένη σε πολλούς τομείς, που είχαν διαφορετικές κουλτούρες, θρησκείες και γενικά τρόπο ζωής. Κάποιοι τομείς αποτελούσαν ουτοπία, με τα αψεγάδιαστα κτίρια, τους πεντακάθαρους δρόμους και την εξελιγμένη τεχνολογία τους. Ήταν οι κατοικίες των πλουσίων. Κάποιοι άλλοι αποτελούσαν δυστοπία, με τα φτηνά κατασκευασμένα γεμάτα γκράφιτι σπίτια και τους στραβούς μισοκατεστραμένους δρόμους. Για την Σύνθια όμως, ένα τέτοιο μέρος αποτελούσε το σπίτι της.
Απόσπασμα από Zalien:
Το κατάστημα ήταν μεγάλο και οι διάδρομοι πολλοί. Η Σκάρλετ κοίταζε στα ράφια ενώ ταυτόχρονα ήταν σε ετοιμότητα για επίθεση από ζόμπι. Έφτασε στον διάδρομο με τα ηλεκτρονικά και σταμάτησε μπροστά από μία τηλεόραση. Πήρε το τηλεκοντρόλ και όλος περιέργως εκείνη άνοιξε δείχνοντας ένα ρεπορτάζ ειδήσεων που προφανώς είχε μείνει στην μνήμη της συσκευής. Η οθόνη έδειχνε μία γυναίκα με μικρόφωνο μπροστά απ’ τον πύργο του Άιφελ, ο οποίος είχε πάρει φωτιά, που έλεγε:
«Κάτι πρωτόγνωρο συμβαίνει σε όλο τον κόσμο εδώ και δύο ημέρες κυρίες και κύριοι, μία νέα επιδημία ξέσπασε που μέσα σε λίγες ώρες εξελίχθηκε σε τεράστια πανδημία. Άνθρωποι μεταμορφώνονται ο ένας μετά τον άλλον σε παράξενα πλάσματα με μαύρο δέρμα σαν πίσσα και επιτίθενται λυσσασμένα εξαπλώνοντας την νόσο σε δευτερόλεπτα». Άρχισε να δείχνει μερικά πλάνα από ζόμπι που στέκονταν πάνω στο μάτι του Λονδίνου, άλλα που περπατούσαν πάνω στο σινικό τοίχος και άλλα να περνούν πάνω από τις γέφυρες των καναλιών της Βενετίας. Έπειτα έδειξε ξανά την γυναίκα. Πυροβολισμοί, σπασίματα και κραυγές πόνου και φόβου ακούγονταν ταυτόχρονα με το ρεπορτάζ. «Ο στρατός προσπαθεί να τα απωθήσει ενώ το υπουργείο υγείας ψάχνει απεγνωσμένα για κάποιο φάρμακο σε αυτή την θανατηφόρα ασθένεια. Τα αποτελέσματα ως τώρα δεν είναι καθόλου αισιόδοξα».
Την επόμενη στιγμή ένα ζόμπι πετάχτηκε πίσω από την δημοσιογράφο αλλά ένας στρατιώτης το πυροβόλησε. Εκείνη έτρεξε μακριά και μετά συνέχισε:
«Οι συμβουλές τους είναι να μείνετε όλοι στα σπίτια σας κλείστε τις πόρτες και τα παράθυρα, μην έρχεστε σε επαφή με οποιονδήποτε άλλο, οχυρωθείτε όσο καλύτερα μπορείτε, προσπαθήστε να τρώτε μόνο συσκευασμένα τρόφιμα και υγρά και μην βοηθάτε τους μολυσμένους. Αυτό που συμβαίνει είναι μία αποκάλυψη και αν πλησιάζει το τέλος για την ανθρωπότητα πρέπει να κάνουμε το παν ώστε να επιζήσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι».
Πιστεύεται ότι είναι η συγγραφή στάση ζωής; Είναι κάτι που σας χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο και επηρεάζει κάθε τομέα της ζωής σας;
Απάντηση:
Η συγγραφή είναι κομμάτι της ζωής μου εδώ και λίγα χρόνια και μπορώ να πω ότι με έχει βοηθήσει πολύ στο να εκφραστώ, να βγάλω από μέσα μου και να αποτυπώσω πάνω στο χαρτί ιδέες που ξυπνούν στο μυαλό μου, πράγματα που θα ήθελα να πω με έναν άλλον τρόπο εκτός από απλά λόγια, πράγματα που θα ήθελα να πω με ιστορίες. Είναι ένας τρόπος έκφρασης που με χαρακτηρίζει. Είμαι σίγουρος πως για έναν συγγραφέα, το γράψιμο είναι στάση ζωής γιατί του δίνει την δυνατότητα να πει σε όλον τον κόσμο μέσω των βιβλίων, διηγημάτων και ποιημάτων του, αυτά που κρύβει στην ψυχή του και θέλει να μοιραστεί.
Μιλήστε μας για την υπόθεση των βιβλίων σας, για να μπορέσουν να τα γνωρίσουν καλύτερα οι φίλοι αναγνώστες.
Απάντηση:
Το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο: «Το σιδερένιο κιβώτιο», περιγράφει την περιπέτεια ενός νεαρού κοριτσιού ονόματι Σύνθια. Η Σύνθια, μετά από τον τραυματισμό ενός καλού της φίλου, θα το σκάσει απ’ το σπίτι της με σκοπό να βρει το σιδερένιο κιβώτιο, το οποίο περιέχει κάτι πολύ επικίνδυνο. Στον δρόμο θα συναντήσει ένα αγόρι, τον Τζέισον, που το παρελθόν του τον κυνηγάει ακόμα. Μαζί θα ταξιδέψουν βαθιά μέσα στην σιδερένια πόλη, θα συναντήσουν φίλους και εχθρούς, θα εμπλακούν σε πολλών ειδών μάχες ενώ ταυτόχρονα τους κυνηγούν κάποιοι τύποι, οι οποίοι ξέρουν κάτι για την Σύνθια, το οποίο εκείνη θα ανακαλύψει στην πορεία όπως επίσης και το τι συνέβη πραγματικά στην νεκρή μητέρα της.
Το δεύτερο βιβλίο μου με τίτλο: «Zalien», περιγράφει την ιστορία τριών εφήβων, που ξυπνούν στην σοφίτα ενός σπιτιού χωρίς καμία μνήμη. Μόλις βγουν έξω, συνειδητοποιούν ότι ο κόσμος είναι πλέον έρημος και ζόμπι με μαύρο δέρμα και πλοκάμια τριγυρνούν παντού. Ένα παράξενο πλάσμα τους παίρνει στο κατόπι και τους αναγκάζει να χωριστούν. Την ίδια στιγμή θα πέσουν πάνω σε ένα αγόρι-ιδιοφυία, τον Τζέικ και έναν δόκιμο των ειδικών δυνάμεων, τον Μαξ. Μαζί θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν από το παράξενο πλάσμα και τα ζόμπι και θα ψάξουν για την αδερφή ενός κοριτσιού απ’ την παρέα, που ενδέχεται να είναι ακόμη ζωντανή, όταν στον δρόμο τους θα βρεθούν και άλλοι εναπομείναντες άνθρωποι, που μπορεί να μην θέλουν όλοι το καλό τους.
Γράφετε σε διάφορα είδη της λογοτεχνίας του φανταστικού. Το ένα από τα βιβλία σας είναι cyberpunk και το δεύτερο είναι πρακτικά post apocalyptic. Είναι δύο είδη που σας ελκύουν περισσότερο;
Απάντηση:
Το cyberpunk σαν είδος μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον και το αγάπησα καθώς έγραφα το πρώτο μου βιβλίο. Θα ήθελα κάποια στιγμή να ξαναγράψω σε αυτό το στυλ. Όσο για το post apocalyptic ήταν κάτι καινούριο για μένα και θέλησα να το δοκιμάσω για να δω πόσο καλά θα τα καταφέρω. Ωστόσο αυτά τα δύο δεν είναι τα μόνα ήδη της λογοτεχνίας του φανταστικού στα οποία έχω γράψει και θέλω να γράψω. Ως τώρα έχω γράψει διηγήματα τρόμου, noir, επιστημονικής φαντασίας και φαντασίας, στις παρακάτω ανθολογίες:
Στοιχειωμένος: Τα φαντάσματα στο δάσος
Σκιές του φεγγαριού: Ο πύργος των ταραγμένων ψυχών
Σκοτάδι II: Παντοτινή νύχτα
Μυθικά Πλάσματα: Το μυστικό των Μυθικών πλασμάτων
Τα μπλουζ της πόλης II: Ο δολοφόνος με την λευκή μάσκα
Θρύλοι του Σύμπαντος IX: Το πρωτάθλημα του Όρα
Πρόσφατα έστειλα μία νουβελέτα, με τίτλο: «Το όπλο της ειρήνης», στα Βραβεία λογοτεχνίας του φανταστικού Larry Niven, για το βραβείο φαντασίας, η οποία κέρδισε την 3η θέση.
Αυτό που θέλω είναι να δοκιμάσω τον εαυτό μου σε πολλά και διάφορα είδη λογοτεχνίας ώστε να δω πως θα ανταπεξέλθω στο καθένα.
Είσαστε από εκείνους τους συγγραφείς που πάντοτε κουβαλάνε μαζί τους ένα μπλοκάκι για να καταγράφουν άμεσα κάθε καινούργια ιδέα;
Απάντηση:
Οι ιδέες μου για ιστορίες, για την συγγραφή κάποιου διηγήματος ή βιβλίου, μου έρχονται ανά πάσα ώρα και στιγμή, από πράγματα που βλέπω, διαβάζω και ακούω. Έχω όντως ένα μπλοκάκι, στο οποίο τις σημειώνω, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν το κουβαλάω παντού μαζί μου.
Την τελευταία χρονική περίοδο όλος ο κόσμος έχει χτυπηθεί από ένα πρωτοφανές ξέσπασμα πανδημίας και ζούμε καταστάσεις που ούτε τις φανταζόμασταν. Η καραντίνα του πληθυσμού σχεδόν σε όλο τον πλανήτη είναι κάτι το πρωτοφανές στην ανθρώπινη ιστορία.
Εσείς πως ζείτε όλη αυτή την κατάσταση;
Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές πιστεύετε ότι η λογοτεχνία μπορεί να δώσει ελπίδα στους ανθρώπους και να εκφράσει τα προβλήματα τους;
Απάντηση:
Η κατάσταση είναι σίγουρα δύσκολη για όλους, αλλά πρέπει να δείξουμε δύναμη και να έχουμε υπομονή ώστε να την αντιμετωπίσουμε.
Σαν συγγραφέας μπορώ να πω ότι η καραντίνα δεν με επηρεάζει αρνητικά. Καθώς δεν έχω την δυνατότητα να ασχοληθώ με δραστηριότητες εκτός του σπιτιού, μένω στο σπίτι και αφοσιώνομαι περισσότερο στην συγγραφή. Αυτήν την περίοδο της καραντίνας, γράφω ένα καινούριο βιβλίο το οποίο ελπίζω να εκδοθεί κάποια στιγμή στο μέλλον.
Επίσης διαβάζω μυθιστορήματα, κυρίως αστυνομικά και φανταστικά και έχω καταλάβει ότι το διάβασμα ενός βιβλίου, ειδικά στην δύσκολη εποχή της πανδημίας που μένουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας, μπορεί να βοηθήσει πολύ τον άνθρωπο καθώς, η ιστορία, του κρατάει συντροφιά όταν είναι μόνος και μπορεί να τον κάνει να δει τον έξω κόσμο, μέσα απ’ τα μάτια του συγγραφέα. Η ανάγνωση δίνει ελπίδα και η συγγραφή, δυνατότητα έκφρασης.
Σε ευχαριστούμε για τον χρόνο σας. Κάτι τελευταίο που θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες μας;
Απάντηση:
Σε αυτές τις δύσκολες εποχές που οφείλουμε να δείξουμε πειθαρχεία και να μείνουμε στα σπίτια μας, μην αρνείστε την παρέα και την διέξοδο που μπορεί να σας προσφέρει ένα βιβλίο και μην διστάζετε να δοκιμάσετε καινούριους συγγραφείς, γιατί μπορεί να σας εκπλήξουν.
