Πρόσκληση σε ποιητές

Η φανταστική λογοτεχνία είναι γενικά ένα παραμελημένο λογοτεχνικό είδος στην χώρα μας. Παραμελημένο, αγνοημένο και συκοφαντημένο. Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιοι εκδοτικοί οίκοι που βγάζουν βιβλία φαντασίας, κάποιοι μας κάνουν την τιμή να εκδίδουν και από έναν Έλληνα τον χρόνο, και έχουν περάσει και μερικά περιοδικά που έκαναν κάποια προσπάθεια να προβάλλουν το είδος. Όμως η ποίηση του φανταστικού στην Ελλάδα είναι ένα είδος σχεδόν απαγορευμένο. Ούτε καν τα Ελληνικά περιοδικά και φανζιν του είδους δεν τόλμησαν να εμβαθύνουν στο θέμα. Πιθανότατα επικράτησε η απλή λογική. «Μια ιστορία με σπαθιά, δράκους και αίμα έχει σίγουρα περισσότερη απήχηση από κάποια δύσκολα στην κατανόηση ποιήματα.»

Αναγνωρίζοντας αυτό το κενό το περιοδικό Συμπαντικές Διαδρομές αποφάσισε να κάνει μια προσπάθεια να βγάλει από το σκοτάδι την Ελληνική φανταστική ποίηση και να την προβάλλει όσο μπορεί. 

Απευθύνουμε ένα κάλεσμα σε όλους τους Έλληνες που γράφουν ποίηση του φανταστικού να μας δώσουν κάποια ποιήματα τους να τα δημοσιεύσουμε στο Blog.

Όλα τα είδη του φανταστικού γίνονται δεκτά.

Περιμένουμε ποιήματα επιστημονικής φαντασίας, fantasy, horror, gothic, dark όμως και από σύγχρονα ποιητικά είδη σαν το sci-fi Haikou.

Προσδοκούμε να δώσουμε μια νέα ώθηση στην φανταστική λογοτεχνία στην Ελλάδα και να δώσουμε όσες περισσότερες ευκαιρίες μπορούμε στους Έλληνες συγγραφείς, ποιητές και καλλιτέχνες χωρίς να υπολογίζουμε το κόστος και χωρίς να κάνουμε το οποιονδήποτε διαχωρισμό και πιστεύουμε ότι αυτό το πράγμα το έχουμε αποδείξει στην πράξη.

Περιμένουμε ποιήματα από όλους σας σαν πρώτο βήμα για το Blog και σαν δεύτερο βήμα για το περιοδικό μας. Προσδοκούμε να γεμίσουμε το περιοδικό μας με τις όμορφες ή θλιμμένες ή τραγικές εικόνες που θα ξεπηδάνε από τα ποιήματα σας.

Τα ποιήματα μπορείτε να τα στείλετε στα email του περιοδικού
universepaths@yahoo.com

Αγγελική Κουρμουλάκη  

 Ίχνος

Βράνες απορροφητικές  στο νόημα που αδειάζω  μέσα τους 

όγκο αποχτούν βάρος και κραδασμό.

Ζωοποιούνται  ολογραφικά  

χαριτωμένες  

προσποιούμενες 

τις  όμορφες ιδέες και τις ιδεατές μορφές.

Ανεπαρκείς προβολικές εικόνες 

που αναπτύσσονται 

χάρη στην  ακατάληπτη εξωτική  ιδιομορφία

της Μεγάλης Μητέρας 

Μαύρης Τρύπας. 

Στην άκρη της διχαλωτής Της γλώσσας μας διαθέτει ακούραστη

ως αέναα διασπώμενα στις  εκδοχές  μας

αναρίθμητα κομματάκια, 

με το απειροελάχιστο δικαίωμα 

εκάστου στην αλήθεια,

μέχρι  τον τέλειο αφανισμό.

Στα «επείγοντα» αδερφοί μου! 

Να διασώσουμε το ίχνος μέσα μας

που δεν υπόκειται στο έλεος της βαρύτητας

και μένει μόνο αδιαίρετο  

και ευγενές

το αληθινά Ωραίο.

 Κοσμικές δυνάμεις 

Σαν έρθει η ώρα η έσχατη 

για να τεθεί σε εφαρμογή

το τελικό μας σχέδιο

θα εκκινήσουμε απαρέγκλιτα

να  ξεκαρφώνουμε τον ουρανό

να αποστραγγίζουμε τις θάλασσες 

να αποδομούμε τα βουνά

να διαλύουμε τα ηφαίστεια

να θρυμματίζουμε και τη στεριά 

μπροστά στα μάτια τα μεγάλα των ανθρώπων

που  εσωκλείουν -εν αγνοία τους-

τη  δύναμη ετών φωτός… 

Μπροστά όμως στα τρομερά γενόμενα

θα επιδίδονται σε ερμηνείες εκθαμβωτικές

που απροσμέτρητες ζαχαρωτές ψηφίδες 

θα λιώνουν απολαυστικά στα χείλη τους

με το αναφαίρετο 

δικαίωμα της άποψης

Απαρνητές  της απομάγευσης

μυωπικά προσκολλημένοι

σύσσωμοι

την ώρα της συντέλειας 

θα έχουν αναφαίρετα σφηνωμένη 

μέσα τους

την εκδοχή που θα τους δικαιώνει 

και θα τους καταπίνει 

έναν-έναν χωριστά.

Έκπτωτοι και ποιητές

Περίτεχνα

αστραφτερά

μεγαλόπνοα 

κελαρυστά εκφερόμενα

των ποιητών τα λόγια.

«Αυτάρεσκα κουκούλια

αντιλαλούν απατηλά 

αδυνατώντας να συλλάβουν το ιερό» 

ψιθύρισες και χάθηκες …

Ήταν καλή η ιδέα σου 

να φύγεις από τη ζωή.

Ήταν καλή η ιδέα σου

να μου χαράξεις το πρόσωπο.

Η δυσμορφία μου με προφυλάσσει.

Σε συναντώ εξάλλου στις σελίδες

χωρίς καμία ανάλυση. 

Γίνονται λέξεις οι ωραίες ιδέες

που μοιραζόμαστε σε κάθε ευκαιρία

με το ίδιο χαμόγελο

χωρίς τον περιορισμό των υλικών διαστάσεων.

Φαλλοκεντρικό Σύνδρομο, Δανάη Σαρρή

Καταπνιγμένα ψυχομαχητά

χαράζουν τη γυναικεία κίνηση,

άτσαλα και βεβιασμένα διαβήματα,

συνοδευμένα από ανάσες πιρουνιασμένες

ή άλλοτε ξεριζωμένες από

ενστικτώδη σιγαστήρα,

αναπόφευκτοι συνοδοιπόροι

των εξόδων τους.

Η ειμαρμένη του αυχένα

-μία ανήσυχη κεκλιμένη τροχιά

που σκεβρώνει την ραχοκοκκαλιά

και στυλώνει τους αγκώνες

σε εμβρυακή στάση σώματος

για ν' απωθήσει

τα αποτρόπαια θωπεύματα

λιπαρών ανδρικών άκρων

σε απαραβίαστα υπόγεια της σάρκας.

Δίχως συστολές τρεμοπαίζουν

οι ηλεκτρισμένες απ' τη χυδαιότητα

ίριδες,

καί ελεεινά τρυπώνουν

στον ορίζοντα της ισχνής ορατότητας

ψηλαφίζουν με τ' αμήχανα πλοκάμια

τις γυναικείες σιλουέτες

σαν να πρόκειται για καπνό που συγκεντρώνουν να φουμάρουν.

Οι ιδιοκτήτες τους, πρόσωπα

εναλλασσόμενα και μεταμφιεσμένα

από μία ξέθωρη σημαία φαλλών

που πετσοκόβουν την ισοδυναμία

με τις ξύλινες στύσεις και τα

χαλάζια της τεστοστερόνης

που ωσάν καυστικά υγρά

κατακαίνε τα τρυφερά

και στιλπνά σαρκία

και τ' αφήνουν να μπλαβίζουν

απ' τις ουλές.

Κ' έτσι οι γυναίκες,

κατατρεγμένες ασφυκτιούν

από μία αδιάγνωστη λευχαιμία. 

 Έχε το νου σου στο παιδί, Χρήστος Λιάνγκος

Αρχίζει η μέρα
βγαίνω, πάω σχολείο, πάω να δω τους φίλους μου και να παίξω.
Που πας παιδί μου; Χτυπάνε την πόρτα, ακούς;
Δεν κάνει, μπές μέσα ,πρόσεχε!
εντάξει μαμά.



μπαίνω,πάω επάνω να δω την γιαγιά, είπε θα μου φτιάξει την αγαπημένη μου πίτα να φάω, θα την πάρω και μια αγκαλιά μεγάλη, όλο παραπονιέται τελευταία οτι την ξεχνώ.
Δεν την ξεχνώ ομως.
Που πάς παιδί μου; δεν κάνει, κατέβα κάτω μην της κάνεις κακό.
Το λένε συνέχεια ,δεν τους ακούς;
εντάξει μαμά.



θα πάω να βάλω λίγη μουσική τότε ν'ακούσω κανένα τραγούδι να ευχαριστηθώ.
ν'ακούσω Μίκη,ν'ακούσω Μητροπάνο, ν'ακούσω κι εκείνο τον Στελάρα όπως τον λέγατε ,κι εκείνον τον άλλον της γενιάς σου, τον Τσακνή που'χει ένα ωραίο τραγούδι, πώς λέγεται;
ααα ναι!! γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, ναι..
Τι λές παιδί μου! θα χτυπήσουν την πόρτα πάλι, τους ακούς;
Μην βάζεις μουσική, δεν κάνει!!
Έρχονται οι θύμησες και ζωντανεύει το μέσα σου, δεν πρέπει , είναι επικίνδυνο, ακούς;
καλά μαμά.





θα πάρω κανένα βιβλίο τότε να διαβάσω ,όχι τα δικά μου του σχολείου, τα άλλα τα παλιά ,τα δικά σου,
θυμάσαι που τα διάβαζες μαμά;
Τον Ρίτσο, τον Ελύτη, τον Καζαντζάκη, ή ίσως κάποιο βιβλίο ιστορικό ,να διαβάσω με εκείνη την Χούντα που λέγατε εσείς, να διαβάσω να μάθω τι γινόταν τότε.
Τι λές παιδί μου; τρελάθηκες! Βαράνε την πόρτα σαν τρελοί, άσ'το κάτω, κάψ'το αυτό το βιβλίο ,και πέτα και οτι άλλα βιβλία έχουμε, κάνουνε κακό, ακούς; Κάθε μέρα τα λένε για το καλό μας,
τίποτα δεν έμαθες πια;;
καλά μαμά..



θα πάρω τότε ένα τηλέφωνο την φίλη μου την Ελευθερία, να πάμε βόλτα, να πάρουμε έναν καφέ, να περπατήσουμε στην πλατεία, να μας δει λίγο ο ήλιος, να γελάσουμε, να φωνάξουμε, να φιληθούμε, να αγκαλιαστούμε.
Μου έλειψε η Ελευθερία ..
Τι λές παιδί μου;;Τα'χεις χάσει τελείως;;
Δεν τους ακούς;;Ήρθαν! Ήρθαν να σου δώσουν το φάρμακο. Για το καλό σου το κάνουν.
Έλα, ετοιμάσου, κάθισε στον καναπέ, άνοιξε την τηλεοθόνη και μείνε ακίνητος, ακίνητος κι εσύ και το μυαλό σου,
μέχρι να το πάρεις όλο σου το φάρμακο ..
Και μην ακούσω ξανά γι'αυτήν την φίλη σου την Ελευθερία, ξεχασέ την!!ακούς;;
Άνοιξε τώρα να μπουν οι ειδικοί . .
Ε όχι ρε μάνα!!Φτάνει πια!! ΌΧΙ ,δεν την ξεχνώ!!
Μ'ακούς;
Θέλω να ζήσω, μ'ακούς;
Να παίζω, να τρέχω,
να μιλήσω, να φιλήσω,
να σκεφτώ, να ψυχαγωγηθώ,
να νοιώσω άνθρωπος, μ'ακούς;
Άνθρωπος ζωντανός κι ελεύθερος!!
Μ'άκουσες;;;
Εσύ απλώς έχε το νού σου στο παιδί, μεγάλη κουβέντα
όποιος την έχει πεί, και θα'πρεπε να την θυμάσαι.
Έχε το νού σου στο παιδί, υπερασπίσου το παιδί,
γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα...



Σ'αγαπώ μαμά μου!

Ποίηση από την αγγελική

1.       Ποίηση

 

 

Η ποίηση δεν είναι παρτιτούρα.

Δεν έχει κατεστημένη ή στερεότυπη ανάγνωση.

Είναι ένα ερέθισμα.

Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας,

θέτει κανόνες μόνο για να μη τους ακολουθεί.

Δεν αρκούν οι λέξεις.

Χρειάζεται και η φωνή για να της δώσει

τις αποχρώσεις του νοήματος.

Να τις σκαλίζει μελωδικά,

με διαφορετική ανάσα.

Να σπάει τον λόγο και να αγκαλιάζει

την συνάφεια των λέξεων αυτών.

Δεν υπάρχει παρερμηνία.

Εμπνέει ρομαντισμό και νοσταλγία.

Όμως δεν είναι πάντα μπορετό να εννοηθεί.

Είναι μια ατελείωτη ταινία,

με εικόνες χωρίς αντικειμενική πραγματικότητα.

Χωρίς φιλοσοφία.

Ασπρόμαυρες ή με χρώμα.

Εξαρτάται το αν νοσταλγεί ή ερωτεύεται.

Δεν είναι ποίηση ο αιχμαλωτισμένος στην έπαρσή του,

κόσμος.

Η ποίηση είναι μοναχική.

Μάχη προσωπική.

Αλλά δεν έχει πάντα σκοπό.

Η ποίηση είναι και κομμάτι μας.

Είναι κομμάτι της σφικτοδεμένης αρμονίας

από την οποία αποτελούμαστε.

Της ψυχολογίας.

Του άυλου θροΐσματος που ψιθυρίζει στην ψυχή μας,

λόγια στοργικά και αφήνει σκαρλάτα φιλιά.

Του φωτός που κεντάει νήματα στραφταλιστά,

και μας δένει με την ανάγκη να ικανοποιήσουμε

την λαχτάρα της έκφρασης.

Την νωθρότητα του μη πεπειραμένου.

Σ’αυτό το ράισμα πάει και κουρνιάζει η ποίηση.

Και εκεί γεννιέται το ιδανικό.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

2.       8-7432

 

 

Αυτό το καλοκαίρι δεν ένιωσα τίποτα.

Δεν έτρεχα γεμίζοντας τα πόδια μου άμμο,

ούτε ονειρευόμουν κοιτάζοντας πάντα προς τα πάνω.

Δεν διάβασα ένα βιβλίο και μπερδεύτηκα,

ούτε γνώρισα κάποια και ερωτεύτηκα.

Δεν πήγα σε συναυλία δυνατά τραγουδώντας,

ούτε ήπια διασκεδάζοντας και γύρισα σπίτι παραπατώντας.

Δεν τσακώθηκα φωναχτά ή διαφώνησα,

ούτε στη μέση της ταινίας σηκώθηκα και αποχώρησα.

Δεν γέλασα,

δεν έκλαψα,

δεν έσβησα,

κάποιο λάθος με την γόμα.

Και δεν έχω αρχίσει να γράφω ποιήματα, ακόμα.

Δεν αφηγήθηκα την ιστορία μου σε αυτή την κάποια,

ούτε κάθισα αγναντεύοντας τη θάλασσα στα βράχια.

Δε σκόνταψα,

δε μίλησα,

δε ζωγράφισα,

το όμορφο πρόσωπο του ήλιου.

Και δεν θαύμασα το κατόρθωμα κάποιου δικού μου φίλου.

Αυτό το καλοκαίρι δεν είχε Αύγουστο.

Αυτό το καλοκαίρι δεν ένιωσα τίποτα.

 

 

 

 

 

 

3.       Θ-θ

 

 

Η εργασία είναι ευτυχία.

Σου δίνει κάτι να περιμένεις και να προσμονείς.

Κάτι να σου λείπει και να λησμονείς.

Σε κάνει να κοπιάζεις,

και σου τρώει τον χρόνο.

Σε μαθαίνει να μη γκρινιάζεις,

και να βάζεις κόπο.

Σε μπερδεύει και σε κουράζει,

σε αγχώνει και σε τρομάζει,

σε ζαλίζει και σε διασκεδάζει,

αλλά πάνω από όλα,

σε διδάσκει πως τίποτα δεν είναι βέβαιο.

Και πως ό,τι έχει να κάνει με εμάς, δεν θα είναι ποτέ βέβαιο.

Δεν είναι δεδομένο.

Ούτε το ξεχασμένο,

νερό της βρύσης,

ούτε το πεταμένο,

πιάτο φαΐ,

ούτε το παραμελημένο,

ακριβό παιχνίδι.

 

.

Η ΒΡΟΧΗ, Μαρία-Έλενα Γουαντέτσκα - Παπαδόγκωνα   

Είμαι η βροχή που κλαίει

Στα ξεχαρβαλωμένα – Κεραμίδια

Τις ψάθινες τις στέγες – Μιας παράγκας,

Στην  Αφρική και την Μόρια,

Στα περιθώρια – Και τις παρενθέσεις,

Τις ετήσιες εκθέσεις

Των Οργανισμών – Εθνών,

Ηνωμένων – Διεθνών.

                      Φρακάρουν – Τα διαδίκτυα

                      Ξεχειλίζουν – Τα λούκια.

Στάζουν  της βροχής οι στάλες,

Σε χώρες  - Άλλες,

Στους τσίγκους – Της Χιλής, 

Και της ΑργεντινήςΤο ελλενίτ – Μουχλιάζει                                                        

Στο Μανάος – Κακοκαιρία                                                        

                                                        

                                                        

                                                        Και στην Αγγλία.

                                                        Τα ορυχεία – Άδεια.

                                                        Έντονες βροχοπτώσεις                                                                     

                                                        Στις καλαμιές – Που κρύβονται

                                                        Οι Βιετκόγκ – Στην Σιβηρία,

                                                        Έγιναν μούσκεμα – Οι εξόριστοι.

                                                                                                                                                                                                              

Βρέχει – Ασταμάτητα

Στα χαρακώματα και

Τα αναχώματα – Στην λάσπη

Και την λάμψη – Ενός φάρου,

Ενέδρα και παγίδα,

Στην καταιγίδα  - Για τα πλοία,

 Οι φωτιές – Στους βράχους,

Στην Μάνη και την – Ιρλανδία,

Η φλόγα ενός τσιγάρου,

Φαντάρου – Στην σκοπιά

Την τελευταία – Ακραία

Μέτρα – Δεν ελήφθησαν.

-4-

Πνιγμένο το στρατόπεδο

Στους καπνούς – Βροχή

Ασθενής – Δεν έσωσε

Τους κρατουμένους.

Σε τεράστιους – Κλιβάνους

Αποτεφρώθησαν – Συγκεντρωμένοι,

Ελάχιστοι -  Έως κανείς,

Οι επιζήσαντες.

Δύο μέτρα κάτω από τη γη  Ειρήνη Σαλάτα

Δεν είδα, δεν άκουσα. Δεν κατάλαβα. Χώμα, λάσπες παντού. Μυρωδιά από πεύκα και βροχή. Και η βροχή έχει μυρωδιά.
Μάτια. Στόματα. Χέρια κρατάνε σφιχτά. Περπατάμε. Δεν, δεν είμαστε μεις. Δεν ξέρω που πάμε. Όλα γνώριμα γύρο μου αλλά δεν τα γνωρίζω. Δεν τα χω ξαναδεί.
Όλοι θα κάνουμε αυτή τη διαδρομή κάποτε. Είναι στη ζωή μας, στην μοίρα μας.
Ουρανός, γαλάζιος. Κάνει ζέστη. Δεν υπάρχουν πουλιά στον ουρανό. Ή δεν τα βλέπω. Δεν τα ακούω. Δεν τα προσέχω.
Κάποιος με πιάνει, μου μιλά. Κόσμος, κόσμος πολλής γύρο. Όλοι, όλα κατακερματισμένα. Δεν βγάζουν νόημα. Που είμαι;
Μπροστά είναι το τέλος. Μπροστά μας είναι εκεί που σταματά το μυαλό.
Παράξενο.
Κρύο.
Δεν κάνει κρύο. Κάνει ζέστη. Αλλά δεν την νιώθω. Δεν την αισθάνομαι, απλά το ξέρω.   
Νιώθω τα ακροδάχτυλα μου. Το μόνο που μπορώ να νιώσω. Είναι υγρά, μουδιασμένα. Αγγίζω το λαιμό μου, νιώθω το δέρμα μου. Περπατώ. Δεν είμαι.
Δεν
Δεν υπάρχουν οι λέξεις.
Μόνο σιωπή.
Μόνο κενό.
Και το κενό έχει μυρωδιά.
Όλα έχουν μυρωδιά.
Ακόμη και ο αποχαιρετισμός.
Αντίο.





Άτιτλο  Ειρήνη Σαλάτα



Πως κάνεις το τίποτα να σημαίνει κάτι;
Πως δίνεις νόημα στο κενό;
Είναι κάτι που το λένε αγάπη με το νιωσα και πέρασε κι αυτό.
Κοίτα τώρα τις μέρες που περνούν
Το παρόν γρήγορα γίνεται παρελθόν
Η μνήμη ξεχνά και διαγράφει
Έτσι κόλλησα και εγώ κάπου εδώ.

Ήθελα λέει να γίνω μια άλλη.
Νέα ταυτότητα, νέος εαυτός. 
Μα όσες πόλης και να συναντήσεις
Αυτό που είσαι σε τραβά τον βυθό.

Κ έτσι άρχισα κι εγώ να μουδιάζω
Να μην νιώθω ούτε λύπη ούτε φως
Να χαθώ στου μυαλού τα σκοτάδια
Απ τον κόσμο που με έφτυσε να κρυφτώ.

Κάτι νύχτες με πιάνει μανία
Να βγω έξω και να τραγουδώ
Πως με άδειασε αυτή η κοινωνία
Με εγώ βλέπεις θα συνεχίσω να πολεμώ.

Δεν τα θέλω να ψεύτικα γέλια
Της συμπόνιας τα λόγια νεκρά
Μόνο τα όνειρα μου πίσω τα παίρνω
Και αλλάξω πορεία ξανά.

Δεν θέλω σκηνή να τραγουδήσω
Δεν θέλω στο γυαλί σας να βγω
Την ψυχή μου στον δρόμο θα διαλαλήσω
Και σας χαρίζω ότι μου’ μεινε αληθινό.








Άτιτλο  Ειρήνη Σαλάτα



Και κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι
Και με αγκάλιαζες όλο το βράδυ
Δεν σε έδιωξα ούτε στιγμή
Και ας μην μπορούσα να βολευτώ πολύ.

Τράβηξα τα μαλλιά μου από το πρόσωπο σου
Και σε φίλησα ξανά
Πόσο θέλω να σε φιλήσω ξανά.

Πόσο μεγάλη μαλακία είναι να μην ξέρεις
Πως η τελευταία φορά που βλέπεις τον άλλον
Είναι η τελευταία φορά

Αν το ξερα θα κάναμε έρωτα όλη νύχτα
Αντί γι αυτό γύρισα την πλάτη και είπα καληνύχτα
Σε φίλησα στο μάγουλο πεταχτά και σου είπα
Πως είχαμε μέρες να κοιμηθούμε αγκαλιά

Και έκλεισα τα μάτια και κοιμήθηκα
Με το χέρι σου ακόμη περασμένο γύρω μου
Δεν κοιμήθηκα πολύ, έσπρωχνες και ρουθούνιζες
Και εγώ έπρεπε να ξυπνήσω πρωί.

Τώρα ξαπλώνουμε σε διαφορετικά κρεβάτια
Αλλά πάλι δεν κοιμάμαι
Μου λείπεις και σε θυμάμαι
Μα δεν στο λέω.

Και γράφω και σβήνω και ξαναγράφω και ξανασβήνω
Και δεν βρίσκω λόγια να σου πω
Πως θέλω να είμαι η άγκυρα σου
Το λιμάνι και η στεριά σου

Μα φοβάμαι πως ολ αυτά τα ξέρεις
Γι αυτό δεν μου ξανατηλεφώνησες
Μαζί μου δεν ξανά επικοινώνησες
Και ας κάναμε μαζί τον πιο όμορφο έρωτα
Που το κορμί μου για πάντα κατέστρεψε
Δεν είχα ξανανιώσει τόση ηδονή
Και αυτή, καυτή

Και δεν έχω πια σημάδια στο κορμί από σένα
Και δεν μυρίζει πια η κολόνια σου στα ρούχα μου
Το μόνο που με βασανίζει είναι που ξέρω πως αν γυρίσεις
Θα τρέξω πάλι πίσω

Και κατάβάθος περιμένωωω
Και υποφέρωωω












Σήψη

Αδιάκοπο το πέταγμα της μύγας χαρακτηριστικά σκαλίζει
άτσαλο καλέμι, σκουριασμένο καρφί, ασταθές σφυρί όραμα αόρατο διαλύει
αφήνοντας περιττώματα στις όμορφες κόρες η κίνηση των, τη θέα κρύβει
έρποντα βουτούν στα καλούπια των δακρύων αλύπητα, αχόρταγα
πεινώντας για σήψη διψασμένα για στεγνή θλίψη Αεικίνητο πιάτο φιλοξενεί βασιλιάδες και ζητιάνους βρώμικους και καθαρούς
όμοιους δολοφόνους συναισθηματικούς
Τα λοιπά κατώτερα, ανέλεγκτα άγευστα, θα ευχαριστούν κούφιο, ξερό, ζουμερό Θάνατο
Τον προσφέροντα βιώματα
Τον αποδίδοντα τέκνα βιωμάτων αυτών Κατά φύσιν έργον και απόλαυση ζωής



Σωκράτης Σουφλέρης

Ποίηση της Κωνσταντίνας Ζήση



...την μοναξιά
Αγάπησα και την στάχτη της
Καρδιάς μου φύσηξα
Κι η φλόγα της ζωντάνεψε

Και είδα την αλήθεια
Μαύρη ερημική άδεια
...σιγοκαίει ακόμα

Που με τα χρόνια της συνήθισα
Η μόνη αληθινή
Παντοτινή μου μοίρα
Δίκαιη μοιρασμένη
Μοναξιά μου
Αγαπημένη

Κωνσταντίνα Ζήση

...κάτω από την έναστρη νυχτιά
Εκεί που σμίγουν οι Άγγελοι
..ρυθμό
δίνει η μουσική
Κι η μαγεία αρχίζει
...οι Άγγελοι χορεύουν
Μαύρα φεγγάρια
Σκοτεινά
Κι η θύμηση λυγμός μου
..παλμός και πάθος
Κι ένοχη

Ποια λύτρωση και ποια ωδή
Να κλείσει την πληγή μου
...στο στόμα μου πικρό
Φιλί
Να το γλυκάνουν περιμένει
..οι άγγελοι που
Χόρευαν την άμοιρη ψυχή μου.


Κωνσταντίνα Ζήση

Ο ΚΑΙΡΟΣ

Άκουσε μάτια μου.

Ο Θάνατος και η Ζωή,

αγκαλιασμένοι πάνε,

θερίζουν και αλωνίζουνε,

στους ανθισμένους κάμπους.

Λουλούδια και ψηλά δεντρά,

κόβουν και καταστρέφουν,

και ύστερα βάζουνε φωτιά και

αστροπελέκια ρίχνουν.

Άκουσε μάτια μου γλυκιά.

Στα αλώνια μέσα τα παλιά,

τα μαρμαροχτισμένα,

το αίμα και τα όνειρα,

δεμάτια καμωμένα.

Πονούν ψυχές,

πονούν καρδιές,

κλαίνε τα παλικάρια,

εγκλείσανε οι δρόμοι μας,

δεν έχει ούτε λαγκάδια.

Άκουσε μάτια μου καλά.

Ήρθανε η νύχτα και η βροχή,

Ήρθε και το χαλάζι,

εφύγανε και τα πουλιά,

και η γης αναστενάζει.

Στερέψανε τα δάκρυα,

και οι βρύσες εχαλάσαν,

ήρθε ο καιρός της μοναξιάς,

χωρίς ψυχή και πάθια.

Άκουσε μάτια μου όμορφα.

Πολλοί ανθρώποι ήρθανε,

πολλοί ανθρώποι εφύγαν,

στα παραμύθια τα παλιά,

ξεκούραση δεν βρήκαν.

Παιγνίδια επαίξαν τρομερά,

στα μαρμαρένια αλώνια,

πολλές φορές στο γόνατο εβάλανε το χάρο,

μα πάντοτε, στα ύστερα, εκείνος ενοικούσε.

Άκουσε μάτια μου.

Τον βάζουν κάτω μια φορά,

τον βάζουν κάτω δέκα,

τον βάζουν κάτω εκατό,

μ' αυτός πάντα νικούσε.

Και ύστερα γράψανε χαρτιά,

εγγράψαν και βιβλία,

όνειρα τα γεμίσανε, ελπίδες και χρυσάφι,

παλάτια εκάμανε πολλά,

στους ουρανούς τα χτίσαν.

Άκουσε μάτια μου όμορφα

Χωρίς αλέτρι και πανιά,

οργώσανε τον κόσμο,

στον ουρανό και τ'αστρα,

όνειρα εσπείραν και πολλές ελπίδες.

Αναστενάζει ο χάρος,

σκοτώνει ο χάρος και νικά,

πάντα νικά,

μα ανθρώποι δεν πεθαίνουν.

Γράφουν τραγούδια και όνειρα,

Στα δειλινά χορεύουν,

στα αλώνια τα παλιά,           

και θύμησες σαν τα βουνά,

πλέκουν και τραγουδούνε.

Άκουσε αγάπη μου όμορφη

Ο Θάνατος και η Ζωή,

αγκαλιασμένοι πάνε, 

με δάκρυα και όνειρα,

στιγμές, λιμάνι, ψάχνουν,

χωρίς αέρα, απάνεμο,

να δέσουν το καράβι,

να βρουν της λήθης το νερό,

να πιουν και να ξεχάσουν.

γ.σ.δ.

Στα πλαίσια της πρόσκλησης από τις Εκδόσεις μας σε νέους ποιητές να παρουσιάσουν την δουλειά τους, 

http://universe-pathways.blogspot.gr/p/blog-page_15.html

παρουσιάζουμε ένα ποίημα, του νέου ποιητή Ραφαήλ Νίκου Μπελενιώτη. Περιμένουμε και τα δικά σας!

Οde in Eiectam

Στα πάλλευκα σύννεφα και στις νύχτας τα φεγγάρια

τα μάτια τους αγέρωχα κοιτούν την πάροδο του χρόνου.

Στων  λιμνών την ηρεμία το πνεύμα τους αέναα καρτερεί,

και η αναπνοή τους στο βόλι του ανέμου ταξιδεύει. 

Στα χρυσόξανθα ανθισμένα στάχια των καμπών,

στα κατακόκκινα τριαντάφυλλα και στα περίτεχνα κλαδιά των δέντρων 

η σκέψη τους, που τους κατατρώει, πλέκεται στις μοίρες των ανθρώπων. 

Στην θέα του πυρωμένου καλοκαιριού και στον καψαλισμό του έρωτα η σπίθα ξανανθίζει κι θύμηση γυρνά, πίσω στα παλιά. 

Φτάνει το κελάιδισμα του σπουργιτιού ένα πρωί. Φτάνει το χλιμίντρισμα τ’αλόγου  σε χιονισμένο λιβάδι και το κεφάλι στον ουρανό γυρνάς αναζητώντας τους λησμονημένους.

Όπως το δέντρο που γερνά, και τα κλαδιά του μακραίνει και πλαταίνει, τις ρίζες του ποτέ δεν ξεχνά, βαθιά που τον κρατάν κ’ αθέατα κάτω από το χώμα.

Η ψυχή του ανθρώπου όσο και αν γεράσει, πλατύνει και μακρύνει, να σβήσει αδύνατον θα του σταθεί τις μελωδίες των λησμονημένων. 

Στον ασημόλευκο ουρανό των άστρων, οι αετοί πετούν, με αιώνιες στα ράμφη τους φωτιές.

Όσο ο άνεμος θα απαγγέλει ύμνους.

Όσο τα γαλανομάτικα κοράκια θα πετούν.

Οι λησμονημένοι τις ωδές θα ακούν, όσο η Γη πλαταίνει. 

Ραφαήλ Νίκος Μπελενιώτης.

  Η διαδρομή


Στα πλαίσια της πρόσκλησης από τις Εκδόσεις μας σε νέους ποιητές να παρουσιάσουν την δουλειά τους,

http://universe-pathways.blogspot.gr/p/blog-page_15.html

παρουσιάζουμε ένα ποίημα, της νέας ποιήτριας Άννας Γεωργίου. Περιμένουμε και τα δικά σας!

                    Μη, σταμάτα για λίγο
                          Αχ! Όλα γυρίζουν τόσο γρήγορα και έχουν αλλάξει
                           Όσο και να κοιτάζω τίποτα δεν είναι το ίδιο
                               (- Έχω αλλάξει)
                           Έφυγες…; Μη σταμάτα για λίγο
                               (-Δεν σταματάω)
                           Θα ψάξω να σε βρω, να μου δώσεις δύναμη
                           Να με βοηθήσεις να ζήσω ξανά
                           Μην τρέχεις… Μη στάσου
                              (-Δεν μπορώ να σε περιμένω)
                           Περίμενε…. Περίμενε με για λίγο
                              (-Δεν γίνεται, αν μια φορά με αφήσεις εσύ δεν μπορώ να σε βρω)
                           Γιατί.. Η διαδρομή- αυτή είναι τόσο μοναχική
                           Πνοή -μου- έλα μην αργείς … Κράτα μου συντροφιά
                           Γίνε μάρτυρας των όσων βλέπω
                           Ενός απέραντου κήπου, με ανθισμένα λουλούδια
                           Με τον πιο γαλανό ουρανό και τον πιο ζεστό ήλιο
                           Μα, έλα, έλα ξανά σε εμένα
                               (-Είναι ήδη αργά , είναι άβατη για μένα αυτή η διαδρομή…
                                                         Λυπάμαι…)      
                                                                                               της   Άννας 







Στα πλαίσια της πρόσκλησης από τις Εκδόσεις μας σε νέους ποιητές να παρουσιάσουν την δουλειά τους, παρουσιάζουμε 3 ποιήματα, της νέας ποιήτριας Έλενας Γεωργιάδη. Περιμένουμε και τα δικά σας!



Χάος  της  Έλενας Γεωργιάδη

Δαιμόνια, πνεύματα
με θανατερά βλέμματα
γοητεύουν και σαγηνεύουν
γυμνά σώματα,
γεμάτα απέχθεια και περιφρόνηση,
βυθισμένα στην θαλπερή αγκαλιά.
Αλόγιστα βήματα και σπασμωδικές κινήσεις,
μελωδικές νότες που ηχούν γλυκά και επαγρυπνούν την μοίρα που χαράζει το άτροπο μονοπάτι προς το ηδονικό δράμα. 
Άφιλα και μόνα σε μια εχθρική ήπειρο υμνούν τον γλυκό θάνατο και θελκτικό φαντάζει το εκτελεστικό απόσπασμά τους.  
Ωχρά πρόσωπα, αχνά βλέμματα
μάτια δυσοίωνα και ζοφερά,
η είσοδος στη ψυχή τους, στην άβυσσο των άναρχων σκέψεών τους.   
Μετέωρα σε δυο άκρα,
ελπίδας, απελπισίας,
σέρνονται αποκαμωμένα από τους πόνους του μόχθου γυρεύοντας την αχνή φλόγα της ζωής.

Ἔρως   της  Έλενας Γεωργιάδη

Η σωτηρία της ψυχρής φύσης.
Το ιδεώδες που μοχθούν να αγγίξουν οι συνηθισμένες ζωές.
Η διέγερση των παθών και η αναβολή των ηθικών αναστολών.
Η αιώρηση του σώματος σε δυο διαστάσεις.
Αγάπη και απελπισία.
Αντιφατικές έννοιες, αντίρροπες δυνάμεις. 
Το άγγιγμα, το φιλί, η ζεστασιά των κορμιών καθώς γίνονται ένα αστέρι στον δικό τους ουρανό.
Η εξερεύνηση ενός χαμένου προορισμού και η επιθυμία για επικυριαρχία.
Κάθε φιλί και ποίημα.
Κάθε αναστεναγμός και τέχνη.
Πίνακας με εξπρεσιονιστικά στοιχεία, μαγεία θερμών χρωμάτων και πρόσωπα γεμάτα πινελιές.
Άτακτες, άναρχες, ανελεύθερες.
Η συναισθηματική οχύρωση καταρρέει, φρενήρεις αντιδράσεις αφυπνίζουν βάναυσα ένστικτα και η πορφυρή απόχρωση της θάλασσας με έκρυθμες κινήσεις είναι έργο του καλλιτέχνη.
Άγρια θηρία κατασπαράζουν την πονεμένη σάρκα με στυγνές πράξεις και εισχωρούν τα νύχια στα μύχια της ψυχής.
Μανία.
Σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό, φωνές και σπαρακτικές κραυγές.
Μίσος, άλγος, πάθος.
Συναισθήματα τους πλημμυρίζουν και η ψυχρότητα με βελούδινες, σιγηλές κινήσεις επιστρέφει.
Τα απομεινάρια της διαμελισμένης σάρκας έχουν σκορπιστεί στον δικό τους ουρανό και στην καταχνιά της ψυχής τους έχουν πιτσιλίσει πόνο σε βαθύ κόκκινο.

Οδύνη   της  Έλενας Γεωργιάδη 

Ψυχρό λευκό,
δέρμα χλωμό,
γυμνά σώματα,
παγωμένα και λαβωμένα από ρόδινα αγκάθια 
βυθισμένα στο αίμα της ισχνής ψυχής τους.
Άνθη,
φυτά αναρριχώμενα,
σμήνος από χρώματα,
τα παγιδεύουν και τα αιχμαλωτίζουν στο βάθος των σκέψεων τους.
Ουρλιάζουν για την ζωή τους κάτω από την ματωμένη σάρκα τους και μπήγουν τα νύχια στα σωθικά τους.
Κόκκινο τοπίο με στάλες πόνου
και ένα μαύρο σύννεφο γεμάτο μίσος αχνοφαίνεται στον ορίζοντα.
Σιωπηλές κραυγές καλούν τον θάνατο και παρακαλούν τον ερχομό της λύτρωσης.
Ζωγραφίζει την νεκρότητα στα σκυθρωπά πρόσωπά τους που ξεψυχούν, 
αργά και βασανιστικά, ενώ μοχθούν να αγγίξουν το αιώνιο τέλος της οδύνης.
Ο χαμός του εαυτού τους,
μοιραία απώλεια
και ο μαυροφορεμένος χάρος κοντοστέκεται, λυγερός και αγέρωχος,
καθώς γεύεται την θλίψη τους.

Πρόσκληση σε ποιητές να

συμμετέχουν στο

«Valles marineris»-

Ανθολογία Ελληνικής Scifaiku Ποίησης

Σας αρέσει η λογοτεχνία του φανταστικού, η επιστημονική φαντασία, τα άστρα, το σύμπαν, να φτιάχνετε δικούς σας κόσμους; 

Τότε ελάτε μαζί μας στον μαγικό κόσμο της ποίησης και της φαντασίας!

Οι Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, από το 2005 που δημιουργήθηκαν μέχρι σήμερα, έχουν εκδώσει μια σειρά από ανθολογίες Ελληνικού φανταστικού διηγήματος καθώς ένας από τους βασικούς λόγους δημιουργίας και ύπαρξης του εκδοτικού ήταν και είναι η προώθηση της Ελληνικής λογοτεχνίας του φανταστικού και των Ελλήνων συγγραφέων του φανταστικού. 

Σαν συνέχεια αυτής της προσπάθειας, οι Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές τόλμησαν να προχωρήσουν ένα βήμα πιο πέρα και να εκδώσουν την πρώτη ανθολογία Ελληνικής ποίησης του φανταστικού με τίτλο τα «Όνειρα των Μύθων».

Τώρα προχωράμε ακόμα περισσότερο και θα τολμήσουμε να εκδώσουμε την πρώτη Ανθολογία Ελληνικής Scifaiku Ποίησης με τίτλο «Valles marineris», ότι ποιο σύγχρονο υπάρχει αυτή την στιγμή στην ποίηση της επιστημονικής φαντασίας. 

Τα ποιήματα που θα εκδοθούν στην ανθολογία, θα επιλεγούν ανάμεσα από τις συμμετοχές που θα μας σταλούν.

Τι είναι SciFaiku;

Το SciFaiku είναι μια σύγχρονη ποιητική έκφραση της επιστημονικής φαντασίας. Παίρνει τη μορφή του από το σύγχρονο, διεθνές χαίκού. Ένα συνηθισμένο ποίημα έχει 17 συλλαβές. Αποτελείται από τρεις στίχους των 5,7 και 5 συλλαβών αντίστοιχα. Ωστόσο αυτά τα όρια δεν είναι απαραίτητο να ακολουθούνται αυστηρά. Λιγότεροι στίχοι και συλλαβές είναι επιτρεπτοί φτάνει να εξυπηρετούν το σκοπό του ποιητή και το ίδιο το ποίημα. Το θέμα του SciFaiku είναι η επιστημονική φαντασία. Στοχεύει σε αμεσότητα έκφρασης και στην επίτευξη της ομορφιάς μέσα από την απλότητα. Για επιπλέον πληροφορίες μπορείτε να διαβάσετε την ελληνική μετάφραση του Μανιφέστου του SciFaiku στο blog των Συμπαντικών Διαδρομών ή να επισκεφτείτε την επίσημη σελίδα των SciFaiku: http://www.scifaiku.com/index.html, όπου μπορείτε να διαβάσετε και αρκετά ποιήματα του είδους.

Σκοπός της έκδοσης:

Ο σκοπός της έκδοσης είναι να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια ποιητική ανθολογία που θα μπορεί να σταθεί στα βιβλιοπωλεία, τον ίδιο σκοπό είχαμε και στα «Όνειρα των Μύθων» και τον πετύχαμε, κι αυτό γιατί θα είναι ακόμα πιο ιδιαίτερη αφού θα είναι μια ποιητική ανθολογία του φανταστικού και ακόμα περισσότερο σύγχρονη ποίηση επιστημονικής φαντασίας. Αυτό που γίνεται συνήθως στην Ελλάδα είναι κάποιος να μαζεύει μια ομάδα ποιητών, να παίρνει εκατοντάδες ευρώ από τον καθένα και μετά απλώς να τους δίνει από 20-30 αντίτυπα κι εκεί να τελειώνει όλο το θέμα. Ή να χρεώνουν και άλλες δεκάδες ευρώ απλώς για να τους στείλει κάποιος ποιήματα για να τα διαβάσουν χωρίς την υποχρέωση να τα εκδώσουν κάπου. Δεν έχουμε σκοπό να κάνουμε κάτι τέτοιο. Σκοπός μας είναι να προσπαθήσουμε να εκδώσουμε ένα σύγχρονο και ποιοτικό βιβλίο ποίησης του φανταστικού που θα μπορεί να σταθεί στα βιβλιοπωλεία!

Η ποίηση είναι γνωστό ότι δυστυχώς δεν πουλάει στην Ελλάδα και η οικονομική κρίση έχει κάνει τα πράγματα ακόμα πιο τραγικά. Για αυτό εμείς ζητάμε από τους ποιητές μόνο μια συμμετοχή των 10 ευρώ ο καθένας, [η συμμετοχή ισχύει για όσους εκδοθούν στην ανθολογία] που θα μας επιτρέψει να καλύψουμε ένα μέρος των εξόδων του βιβλίου. Με την συμμετοχή του αυτή ο ποιητής θα αποκτά το δικαίωμα να βάλει δικά του ποιήματα σε 4 (τέσσερις) σελίδες της ανθολογίας, μέχρι 3 ποιήματα η σελίδα. Και σαν ηθική ανταμοιβή όσοι θα επιλεγούν να συμμετέχουν στην ανθολογία θα πάρουν δώρο 2 τεύχη του περιοδικού Συμπαντικές Διαδρομές, αξίας 11 ευρώ και τα 2 τεύχη. 

Παρόλο που θα υπάρχει συμμετοχή, επειδή θέλουμε πραγματικά να εκδώσουμε μια ποιοτική ανθολογία, θα υπάρχει στάδιο προ-επιλογής. Θα γίνει δημόσιο κάλεσμα με γνωστοποίηση των όρων για να στείλουν οι ποιητές την συμμετοχή τους. Όσοι από αυτούς επιλεγούν, θα πληρώσουν την συμμετοχή των 10 (δέκα) ευρώ και θα αποκτήσουν το δικαίωμα να καλύψουν 4 (τέσσερις) σελίδες από την ανθολογία με τα ποιήματα που έστειλαν. (Προς αποφυγήν παρανοήσεων, η τιμή συμμετοχής δεν αλλάζει σε περίπτωση που οι στίχοι που αποσταλούν είναι λιγότεροι).

Αυτά που θα θέλαμε να μας στείλετε: 

• Τρία μέχρι και είκοσι τέσσερα ποιήματα. Εμείς θα βάλουμε μέχρι και δώδεκα από αυτά. 

• Τα ποιήματα αυτά να μην τα έχετε εκδώσει ή δημοσιεύσει κάπου αλλού, σε έντυπο ή στο ίντερνετ. 

• Μαζί με τα ποιήματα σας να μας στείλετε και την φόρμα που ακολουθεί, συμπληρωμένη. Για να γνωριστούμε. 

• Να μας τα στείλετε μέχρι τις 10 Σεπτεμβρίου του 2013, στο e_mail: universepaths@yahoo.com, αφού βέβαια θα έχετε διαβάσει προσεκτικά τους όρους συμμετοχής. 

• Τα ποιήματα θα πρέπει να ανήκουν αποκλειστικά στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας, καθώς αυτό το συγκεκριμένο είδος είναι ποίηση επιστημονικής φαντασίας.

• Μην μας στέλνετε τα κείμενα σε .pdf. Στείλτε τα ή σε .doc αρχείο του Word ή σε .docx και .odp του Open Office. 

Αν έχετε οποιαδήποτε ερώτηση ή ανάγκη για διευκρίνιση θα χαρούμε να σας απαντήσουμε στο e_mail: universepaths@yahoo.com.

Φόρμα για αποστολή μαζί με τα ποιήματα:

Ονοματεπώνυμο:

Τηλέφωνο επικοινωνίας (κινητό και σταθερό):

E_mail επικοινωνίας:

[Η φόρμα με τα στοιχεία να υπάρχει και στο email και μέσα στο αρχείο με τα ποιήματα].

Όροι συμμετοχής:

• Οι διοργανωτές διατηρούν το δικαίωμα να μεταβάλουν τις ημερομηνίες.

• Η συμμετοχή στο στάδιο της προ-επιλογής είναι ελεύθερη και δωρεάν για όλους. 

• Οποιαδήποτε συμμετοχή δεν είναι σύμφωνη με όλους ανεξαιρέτως τους όρους συμμετοχής θα αποκλείεται από το διαγωνισμό με την έγκαιρη, όμως, ειδοποίηση του διαγωνιζόμενου με e-mail.

• Με την αποστολή του διηγήματος ο διαγωνιζόμενος αποδέχεται ότι το έργο του θα τεθεί υπό αξιολόγηση. Εκχωρεί στις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές το αποκλειστικό δικαίωμα για δημοσίευση των ποιημάτων του σε βιβλίο (εφόσον επιλεγεί). Οι διαγωνιζόμενοι αποδέχονται ότι το μέρος των εσόδων από την πώληση του βιβλίου που θα εκδοθεί και αντιστοιχεί στο ποσοστό των δικαιωμάτων του συγγραφέα, θα παραχωρηθεί στις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές με στόχο την προώθηση της ποίησης του φανταστικού. Οι συγγραφείς αποδέχονται πως δεν θα λάβουν κάποιο οικονομικό αντάλλαγμα από την πώληση του βιβλίου ή υλικό αντάλλαγμα (δωρεάν αντίτυπα του βιβλίου). 

• Η συμμετοχή στο διαγωνισμό προϋποθέτει και συνεπάγεται την πλήρη και ανεπιφύλακτη αποδοχή του συνόλου των παραπάνω όρων.

• Όσοι επιλεγούν θα πληρώσουν συμμετοχή 10 (δέκα) ευρώ και θα αποκτήσουν το δικαίωμα να καλύψουν 4 (τέσσερις) σελίδες από την ανθολογία με τα ποιήματα που έστειλαν. (Προς αποφυγήν παρανοήσεων, η τιμή συμμετοχής δεν αλλάζει σε περίπτωση που οι στίχοι που αποσταλούν είναι λιγότεροι).

• Σαν ηθική ανταμοιβή όσοι θα επιλεγούν να συμμετέχουν στην ανθολογία θα πάρουν δώρο 2 τεύχη του περιοδικού Συμπαντικές Διαδρομές, αξίας 11 ευρώ και τα 2 τεύχη. (Τα περιοδικά δεν θα αποσταλούν ταχυδρομικά. Θα μοιραστούν στους συγγραφείς στις δημόσιες παρουσιάσεις της ανθολογίας).

Βασικοί τρόποι προώθησης της ανθολογίας:

- Θα γίνει εκτεταμένη παρουσίαση της ανθολογίας και των ποιητών που θα πάρουν μέρος, σε συνεχόμενα τεύχη του περιοδικού μας, Συμπαντικές Διαδρομές. Θα γίνει προσπάθεια να παρουσιάσουμε μικρές συνεντεύξεις αν γίνεται και από όλους τους ποιητές που θα συμμετέχουν.

- Θα γίνουν ανοιχτές παρουσιάσεις στις περισσότερες μεγάλες πόλεις, σε βιβλιοπωλεία και μπαράκια (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Γιάννενα, Τρίκαλα, Κατερίνη, Ερμούπολη, Ηράκλειο, Ρέθυμνο και σε άλλες).

Οι Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές και το περιοδικό Συμπαντικές Διαδρομές δημιουργήθηκαν πριν από 8 χρόνια. Όπως δηλώσαμε και τότε, στην πρώτη ανακοίνωση μας, είμαστε και οι ίδιοι συγγραφείς και αυτή την προσπάθεια την ξεκινάμε πρώτα από όλα για τους ίδιους τους Έλληνες συγγραφείς του φανταστικού, καθώς αναγνωρίζουμε την δυσκολία που έχουν για να βρουν τρόπο έκδοσης.

Και σε αυτή την προσπάθεια είστε καλοδεχούμενοι όλοι.

Δεν χρειάζεται να σας γνωρίζουμε, δεν χρειάζεται κάποιος να σας συστήσει, δεν χρειάζονται τελετές. Το μόνο που χρειάζεται είναι να γράφετε. Στείλτε μας τα κείμενα σας και θα κάνουμε ότι μπορούμε για να σας βοηθήσουμε. Και αυτό το έχουμε αποδείξει έχοντας εκδώσει πάνω από 200 Έλληνες συγγραφείς τα τελευταία εφτά χρόνια. Είστε όλοι καλοδεχούμενοι!!!

Ο στόχος της ανθολογίας είναι να εκδοθούν ποιήματα συνολικά περίπου 30 ποιητών. Αυτό θα εξαρτηθεί από τον αριθμό των συμμετοχών που θα αποσταλούν και το επίπεδο τους.

Για άλλη μια φορά οι Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές πρωτοπορούν!

Σας ευχαριστούμε για την ανάγνωση κι ευχόμαστε να διαβάσουμε πολλά ποιήματα σας.

Για την ομάδα των Συμπαντικών Διαδρομών

Μάνος Κουνουγάκης

ΜΑΖΙ ΑΝΑΓΕΝΝΟΥΜΕ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!!

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

«Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Καραγάτση 27, 41221, Λάρισα, 2410-236110,

universe-pathways.blogspot.com

universe-pathways.gr