Τα ξωτικά του Αριστομένη

Ο ουρανός σκοτείνιασε τα πάντα έχουν μαυρίσει
μόνο οι αστραπές φωτίζουν τα ονειρα μου.
Και της καρδιάς μου οι παλμοί έχουνε σταματήσει
δυο μέτρα κάτω από τη γη έχει χαθεί η χαρά μου.

Μαζί με τη βροχή τρέχουν τα δάκρυα μου
χάνονται τα αποτυπώματα στα βήματα που κάνω.
μοιάζει να θέλει η ψυχή να φύγει μακριά μου
μήπως για να σωθώ θα πρέπει να πεθάνω;

Μόνο ένα τσιγάρο ήθελα να ανάψω
να ξεχαστώ μες τον καπνό
μα η βροχη δεν μ'άφησε και σκέφτηκα να θάψω
μαζί με τη χαρά τον μαύρο μου εαυτό.

Μα ξαφνικά ο ουρανός το μαύρο χρώμα χάνει
χάθηκε η βροχή, στερέψαν τα δάκρυα μου.
το βλέμμα από την αλλαγή ζητάει να πεθάνει
μα το κρατάει ευλαβικά η άτονη καρδιά μου.

Τι χρώματα, τί μουσικές φωτίζουν τα όνειρα μου;
ένα ουράνιο τόξο καρφώθηκε στη γη.
Ξάφνου έρχονται τα ξωτικά ν'ανοίξουν τη καρδιά μου
να τη γεμίσουν με αφόρητη ηδονή.

Τα χρώματα αλλοιώνονται με τον χρόνο
και ακούγεται πένθιμη μουσική.
Όχι τα ξωτικά δεν θα μ'αφήσουν μόνο
και θα ακούνε πάντα τη φωνή.

Τρέχω στου ουράνιου τόξου την άκρη
για να βρω τον θησαυρό.
αλλά αντί να βρώ χρυσάφι
κρυμμένο είχανε έναν τεράστιο σταυρό.