Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Εκδίκηση από τον Ελευθέριο Δημητρίου

ετσι πηγα για υπνο οπως παντα...κουρασμενος μετα απο μια εξαντλητικη μερα στη δουλεια...ικανοποιημενος και ευδαιμων...ανικανος να φανταστω και ανημπορος ν' αντιμετωπισω αυτο που θα εβλεπα το αλλο πρωι ...

"τα παιδια κοιμουνται ησυχα στα κρεβατια τους αν στησω αυτι μπορω ν'ακουσω τις αναπνοες τους απ' το συστημα ενδοεπικοινωνιας ...ο μικρος ροχαλιζει λιγο ,ισως εχει κρεατακια στη μυτη ...πρεπει να το δουμε αυτο συντομα... η γυναικα μου αναπνεει οδοντοκρεμα και μυρωδιες ερωτα
μερικα εκατοστα διπλα απο το αυτι μου, το αυτοκινητο ειναι στο γκαραζ , τα λεφτα στην τραπεζα αυξανονται και πληθυνονται ...θεε ,οποιος κι αν εισαι, σ' ευχαριστω" . Αυτες ηταν οι τελευταιες μου σκεψεις πριν τελειωσει το παραμυθι ....

το αλλο πρωι ειχα μεινει μονος με τ' αυτοκινητο και τα λεφτα στην τραπεζα...


Εκδίκηση
--------------

είμαι κακός και άσχημος
σαν το χειρότερό σου εφιάλτη,
η ψυχή μου είναι ηφαίστειο
κι η λαβα χύνεται απ' τα μάτια μου,
κομμάτια ολόκληρα πυρωμένου βασάλτη...
φτωχός και βρώμικος σαν τα ποντίκια του υπονόμου
σέρνομαι αμαρτωλός και κρύβομαι
στις σκοτεινές γωνιές του δρόμου,
θέλω να καταστρέψω όλα τα όμορφα
κι όταν το μίσος μου στεγνώσει,
με αίμα απ'τα ολάνοιχτά μου τραύματα
θα το ξαναποτισω,
μέχρι τις ήσυχες τις νύχτες σου
με όνειρα τρομαχτικά να τις γεμίσω.






....φαινεται οτι τελικα τιποτα δεν ειναι οπως φαινεται ..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.