Στην Aιωνιότητα

Να ξυπνήσω πεθαμένος και να με χεις αγκαλιά,

θα ήμουνα ευτυχισμένος τι κι αν ήμουν μακριά.

Θα ήμουνα εγκλωβισμένος μα χαρούμενος ξανά,

αφού το δικό σου χάδι θα ένοιωθα παντοτινά

Και τα μάτια μου θα κλείσεις με ένα άγγιγμα απαλό,

τον σταυρό μου να κρατήσεις να τον έχεις φυλαχτό.

Στη χλωμή μου όψη τώρα βλέπεις όλη τη ζωή,

που εσύ μου είχες χαρίσει κι έγινε μοναδική.

Το σκοτάδι δεν θα απέχει πια καθόλου από το φως

και τα βράδια που κοιμάσαι θα έρχομαι πιο ζωντανός.

Σαν σκιά μες το σκοτάδι, σαν αέρας απαλός,

σαν ανέμελη φιγούρα που την έστειλε ο Θεός.

Δεν μπορείς να πιστέψεις πως ο Θάνατος είναι η ζωή.

Αιώνια κουβέντα χαμένη σε σιωπή νεκρική.

Δεν μπορείς να πιστέψεις πως έτσι θα είμαι πάντα εκεί.

Αγγέλου σημάδι θα έχει κάθε φιλί.



Αριστομένης Γεωργιόπουλος