Ένας θάνατος πάντα βοηθάει του Αριστομένη

Τρελαίνομαι στη σκέψη
Και η καρδιά μου δεν μπορεί να αντέξει
Τόσο πόνο και τόση αγωνία
Πώς μπορεί να κρυφτεί
μέσα σε τόση φασαρία..

Χαμένος μες τα λάθη
Έχω περάσει του Χριστού τα πάθη
Ο φόβος έγινε μίσος
Πως θ’αντέξω λοιπόν
Να ζω μόνο με ίσως

Ανάμεσα σε ανθρώπους
Και βλέποντας διάφορους τόπους
Ακόμα δεν καταλαβαίνω
Γιατί πρέπει εγώ
Να ζω και να υπομένω.

Έτσι βρήκα τη λύση
Τη ζωή μου να φτάσω στη δύση
Να διώξω όλο τον πόνο
Και ν’ αρχίσω λοιπόν
Σιγά σιγά να λιώνω.

Μπορεί να έχω τα μάτια ανοιχτά
να λέω πως ειμαι ζωντανός
μπορεί να θέλω να κοιτάω ψηλά
μα νοιώθω ήδη νεκρός.