Ποίημα της Αθηνά Ωκεανίς Τσιρίκα Λον
[Πρόσκληση προς νέους ποιητές από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές]
Πελώρια… διαστημόπλοια
κύματα φαντασίας...
τρικυμία στον πλανήτη
συγκρούονται...
δυο από αυτά...
τρομοκρατούνται...
κάτι αλλόκοτο…
ελκύει... ως μαγνήτη
ουρλιαχτά... επιπλέουν...
εκεί που...
μαστιγώνουν...
τις παιδικές ψυχές…
των παιδιών... της Αφροδίτης...
μάταια αποζητούν...
ένα δάκρυ...
να ξεπλύνει...
το μέλλον...
από τον αφανισμό...
της ανθρώπινης αξιοπρέπειας...
Ένα βλέμμα… αγάπης...
να χαρτογραφήσει...
τις σκοτεινές... αποφάσεις
...Φθινόπωρο... χλωμό
η παιδικότητα… ζωή
πεσμένη καταγής...
ως φύλλα κίτρινα θανάτου...
ουρλιάζουν οι λύκοι...
την πανσέληνο...
αντίκρυ στο θάνατο...
Χειμωνιάζει... ερημιά...
μακρόσυρτο... μα άηχο...
ματαιότητα...
Σώπασαν... οδύνη...
ο θάνατος επιπλέει...
πόνος... μοιρολόι...
σύννεφα κάλυψαν τον ήλιο...
Ωκεανέ... άνοιξε την αγκαλιά σου
