Μαζευτήκαμε όλοι εδώ απόψε,ένα συνάθροισμα από μικροσκοπικά ανθρωπάκια
νιώθοντας φτερούγισμα στη καρδιά,κοιτάξαμε το ποντοπόρο σχοινί,
που θα μας έπαιρνε μακριά..
Ένα ναυτικό σχοινί,αγριομπανανιάς κι αγαύης,αθάνατο,το τεντωμένο σχοινί
μιας απόκοτης διαφυγής.
Η μια του άκρη δεμένη γύρω απ'τον ισημερινό της Γης κι η άλλη,
αφημένη στο αχανές διάστημα,ως τον Άλφα του Κενταύρου,
σαράντα τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά.
Υπέρλαμπρη ανατολή,θανατηφόρο ηλιοβασίλεμα.
Σιωπηλοί,ακροβατούσαμε τρεμάμενοι πάνω στο σχοινί,
ισορροπώντας στο κενό γυμνοί,πάνω σε μια αθέατη κλωστή,
στα αδηφάγα μάτια του εξογκωμένου Ήλιου,
λίγο πριν διασπείρει κι άλλες ακτίνες καταστροφής στη Γη.
Με συνοδεία παφλασμών αθώρητων κυμάτων στα ενδόμυχα της ψυχής,
κινήσεις αβέβαιες,έρμαια ενός φλεγόμενου ουρανού σε πτώση,αφεθήκαμε.
Και το σχοινί έγινε υπερωκεάνιο κι έτσι για λίγο,ανυποψίαστοι επιβάτες,
ακουμπήσαμε στην πρύμνη του τεράστιου επιβατικού πλοίου ''Πρωτέας",
πίσω στα χρόνια της ύπαρξής μας,τότε που αποχαιρετούσαμε την θολερή
ατμόσφαιρα κάποιας άγνωστης στεριάς,νοσταλγικά τυλιγμένοι μέσα
σ'ένα πρωτόγνωρο δάσος συγκινήσεων και πορευόμασταν με μια
αγκαλιά ελπιδοφόρου ωκεανού,καθώς γύρω απ'τα τεράστια φουγάρα
του πλοίου,φτεροκοπούσαν σύννεφα καπνού και μια προσωρινή
αόρατη αίσθηση ευδαιμονίας.
Όμως κανένα σχοινί δεν μας κράτησε,ούτε η νέα προσπάθεια απομάκρυνσης
έγινε κατορθωτή,ενώ ο γερασμένος Ήλιος έλιωνε ό,τι κι αν ακουμπούσε,
μ'ένα χάδι πεθαμού κι από συμπαραστάτης της ζωής,γινότανε εχθρός της.
Τότε κόπηκε ξαφνικά το νήμα κι η ζωή μας έληξε μ'ένα γαλήνιο αναφιλητό.
Το δε καράβι,εξαερώθηκε μαζί με τον ωκεανό του.
Απ'τις "Αναχωρήσεις" του Φώτη Νικολάου.
