Ποιήματα του Ermis S.
Γαία πυρί μιχθήτω
Κενό το βλέμμα των όρνεων
Φαύλη η κίνηση των νηπενθών
Σεμνό το φάντασμα του ήθους πλανιέται
Στις αποτρόπαιες αρτηρίες μιας πάλαι ποτέ πόλης
Βαρύ το σάβανο
Εγκλωβίζει τον χρόνο στο στρώμα
Και η πάνοπλη θλίψη στήνει στο ικρίωμα
Το νόημα μιας πάλαι ποτέ αγάπης
Μαύρα άστρα
Βάθος σιωπής
Και σκότος νοερό
Λιβάδι χρυσό καλεί το παιδί
Ορμή του τέλους
Πέπλο η οροφή
Φύλακες σπεύδουν να βρουν το παιδί
Άστρα ψυχοτρόπα
Καίνε το φιλμ
Θέα σημαίνει εικόνα νεκρή
Βάθος θανάτου
Και μαύρη γιορτή
Ανάσα που σβήνει της μνήμης κερί
Μετανεωτερικό
Βλέπω ένα θαύμα
Το παλάτι της Φάτα Μοργκάνα
Μα είναι το μέλλον
Διττό και ανεστραμμένο
Θωρώ την Ιστορία
Να ιππεύει τα θηρία
Στο λυκαυγές του Τρόμου
Στα σπλάχνα του ανθρώπου
Νηνεμία
Στο χάδι του ανέμου
Η σκιά μακραίνει
Οι ψυχές σκορπίζουν κάτω από του τάφου το ημίφως
Προς κάθε χαράκωμα
Προς κάθε αναλγητική τελετή
Και εγώ εδώ, εν μέσω εικονογράφησης
Ονειρεύομαι έξω από τον ορίζοντα των γεγονότων
Μόνη φίλη και σύντροφος μια Σίβυλλα
Ακοίμητος λυχνία σε κάθε αβεβαιότητα μου
Άπλετο σέλας στου χάους τη σαβάνα
Στου κόσμου την αντανάκλαση
Και η σκιά πλέον απέραντη
Πνίγει κάθε ικεσία μου και σπονδή
Στην άπνοια της νύχτας
Οιονεί αυγή
Είναι οι μέρες που αιωρούνται πάνω από κάθε γαλήνη
Και κρούουν τις θύρες των άχρονων μου φόβων
Είναι οι τοίχοι αυτής της σαρκοφάγου
Ανάμεσα σε τόμους και έγχορδες κραυγές
Που αποπνέουν ακαμψία
Είναι οι νοσοφόρες συνήθειες
Που αναστηλώνουν κάθε υπερβολή μου
Είναι η οκνηρία μου Ιουδήθ
Υπηρέτης και εκδικητής
Είναι το παρόν μια καμπύλη
Που δεν τέμνει καμία γαλήνη
