Πιόνια, του Θρασύβουλου Συρρή
Καχεκτικό το πνεύμα μου τούτες τις πρωινές ώρες,
ακρωτηριασμένη η βούληση μου στο απέραντο της άγνοιας.
Σαν φάντασμα περιπλανιέμαι άσκοπα δίχως προορισμό,
με συντροφιά τα τέρατα που ζουν μες το μυαλό μου.
Θάλασσα; Γαλάζια θάλασσα ζωγραφίζει το τοπίο πίσω μου.
Σύννεφα; Ζωηρά σύννεφα ξεπροβάλλουν στον ουρανό,
έρμαια του επιστήθιου φίλου τους, του ανέμου,
που φυσώντας αντηχεί σαν τραγούδι μαγεμένο,
ένα τραγούδι του θανάτου.
Πιόνια είμαστε όλοι άλλων ανθρώπων, τάχα ελεύθερων,
μα θύματα της δικής τους κατάρας,
πιόνια γινήκανε και αυτοί.
Ποιοί είναι άραγε οι παίκτες τούτου του δόλιου σκακιού;
