Στα πλαίσια της πρόσκλησης από τις Εκδόσεις μας σε νέους ποιητές να παρουσιάσουν την δουλειά τους,
http://universe-pathways.blogspot.gr/p/blog-page_15.html
παρουσιάζουμε ένα ποίημα, του νέου ποιητή Ραφαήλ Νίκου Μπελενιώτη. Περιμένουμε και τα δικά σας!
Οde in Eiectam
Στα πάλλευκα σύννεφα και στις νύχτας τα φεγγάρια
τα μάτια τους αγέρωχα κοιτούν την πάροδο του χρόνου.
Στων λιμνών την ηρεμία το πνεύμα τους αέναα καρτερεί,
και η αναπνοή τους στο βόλι του ανέμου ταξιδεύει.
Στα χρυσόξανθα ανθισμένα στάχια των καμπών,
στα κατακόκκινα τριαντάφυλλα και στα περίτεχνα κλαδιά των δέντρων
η σκέψη τους, που τους κατατρώει, πλέκεται στις μοίρες των ανθρώπων.
Στην θέα του πυρωμένου καλοκαιριού και στον καψαλισμό του έρωτα η σπίθα ξανανθίζει κι θύμηση γυρνά, πίσω στα παλιά.
Φτάνει το κελάιδισμα του σπουργιτιού ένα πρωί. Φτάνει το χλιμίντρισμα τ’αλόγου σε χιονισμένο λιβάδι και το κεφάλι στον ουρανό γυρνάς αναζητώντας τους λησμονημένους.
Όπως το δέντρο που γερνά, και τα κλαδιά του μακραίνει και πλαταίνει, τις ρίζες του ποτέ δεν ξεχνά, βαθιά που τον κρατάν κ’ αθέατα κάτω από το χώμα.
Η ψυχή του ανθρώπου όσο και αν γεράσει, πλατύνει και μακρύνει, να σβήσει αδύνατον θα του σταθεί τις μελωδίες των λησμονημένων.
Στον ασημόλευκο ουρανό των άστρων, οι αετοί πετούν, με αιώνιες στα ράμφη τους φωτιές.
Όσο ο άνεμος θα απαγγέλει ύμνους.
Όσο τα γαλανομάτικα κοράκια θα πετούν.
Οι λησμονημένοι τις ωδές θα ακούν, όσο η Γη πλαταίνει.
Ραφαήλ Νίκος Μπελενιώτης.
