Τα ξωτικά του Αριστομένη

Ο ουρανός σκοτείνιασε τα πάντα έχουν μαυρίσει
μόνο οι αστραπές φωτίζουν τα ονειρα μου.
Και της καρδιάς μου οι παλμοί έχουνε σταματήσει
δυο μέτρα κάτω από τη γη έχει χαθεί η χαρά μου.

Μαζί με τη βροχή τρέχουν τα δάκρυα μου
χάνονται τα αποτυπώματα στα βήματα που κάνω.
μοιάζει να θέλει η ψυχή να φύγει μακριά μου
μήπως για να σωθώ θα πρέπει να πεθάνω;

Μόνο ένα τσιγάρο ήθελα να ανάψω
να ξεχαστώ μες τον καπνό
μα η βροχη δεν μ'άφησε και σκέφτηκα να θάψω
μαζί με τη χαρά τον μαύρο μου εαυτό.

Μα ξαφνικά ο ουρανός το μαύρο χρώμα χάνει
χάθηκε η βροχή, στερέψαν τα δάκρυα μου.
το βλέμμα από την αλλαγή ζητάει να πεθάνει
μα το κρατάει ευλαβικά η άτονη καρδιά μου.

Τι χρώματα, τί μουσικές φωτίζουν τα όνειρα μου;
ένα ουράνιο τόξο καρφώθηκε στη γη.
Ξάφνου έρχονται τα ξωτικά ν'ανοίξουν τη καρδιά μου
να τη γεμίσουν με αφόρητη ηδονή.

Τα χρώματα αλλοιώνονται με τον χρόνο
και ακούγεται πένθιμη μουσική.
Όχι τα ξωτικά δεν θα μ'αφήσουν μόνο
και θα ακούνε πάντα τη φωνή.

Τρέχω στου ουράνιου τόξου την άκρη
για να βρω τον θησαυρό.
αλλά αντί να βρώ χρυσάφι
κρυμμένο είχανε έναν τεράστιο σταυρό.

Ο Μαύρος Ποταμός του Δόκτωρ Κάππα

Είναι η κοιλάδα αυτή νεκρή
κουφάρια δέντρων μένουν μόνο
ο ήλιος δεν τολμάει να βγει
μαύρες μορφές σε κοιτάζουν με φθόνο.

Εδώ που πάντα έχει σκοτάδι
ξεχνάς το γέλιο και το χάδι
κι όταν σ' αγγίξει είσαι νεκρός
είναι ο μαύρος ποταμός.

Καρτερικά θα περιμένει να διψάσεις
και την πίστη σου σε σένα να χάσεις
είναι βαθύς μα είναι κενός
είναι ο μαύρος ποταμός.

Μαύρη πλημμύρα
όσο κι αν προσπαθείς
δεν θα ξεφύγεις απ' τη μοίρα
και θα ζυγώσεις για να πιεις.

Μαύρες οι σκέψεις σου
μαύρα τα δάκρυά σου
είναι τα μάτια σου κενά
και η καρδιά σου δε χτυπά.

Κοιτάζεις γύρω σου και βλέπεις την απάτη
κάνεις παρέα με νεκρούς
μαύρες μορφές σου γυρίζουν την πλάτη
τώρα είσαι ένας απ' αυτούς

Sci-fi, fantasy, horror, gothic, dark Greek Poetry

Η φανταστική λογοτεχνία είναι γενικά ένα παραμελημένο λογοτεχνικό είδος στην χώρα μας. Παραμελημένο, αγνοημένο και συκοφαντημένο. Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιοι εκδοτικοί οίκοι που βγάζουν βιβλία φαντασίας, κάποιοι μας κάνουν την τιμή να εκδίδουν και από έναν Έλληνα τον χρόνο, και έχουν περάσει και μερικά περιοδικά που έκαναν κάποια προσπάθεια να προβάλλουν το είδος. Όμως η ποίηση του φανταστικού στην Ελλάδα είναι ένα είδος σχεδόν απαγορευμένο. Ούτε καν τα Ελληνικά περιοδικά και φανζιν του είδους δεν τόλμησαν να εμβαθύνουν στο θέμα. Πιθανότατα επικράτησε η απλή λογική. «Μια ιστορία με σπαθιά, δράκους και αίμα έχει σίγουρα περισσότερη απήχηση από κάποια δύσκολα στην κατανόηση ποιήματα.»

Αναγνωρίζοντας αυτό το κενό το περιοδικό Συμπαντικές Διαδρομές αποφάσισε να κάνει μια προσπάθεια να βγάλει από το σκοτάδι την Ελληνική φανταστική ποίηση και να την προβάλλει όσο μπορεί. 

Απευθύνουμε ένα κάλεσμα σε όλους τους Έλληνες που γράφουν ποίηση του φανταστικού να μας δώσουν κάποια ποιήματα τους να τα δημοσιεύσουμε στο Blog.

Όλα τα είδη του φανταστικού γίνονται δεκτά.

Περιμένουμε ποιήματα επιστημονικής φαντασίας, fantasy, horror, gothic, dark όμως και από σύγχρονα ποιητικά είδη σαν το sci-fi Haikou.

Προσδοκούμε να δώσουμε μια νέα ώθηση στην φανταστική λογοτεχνία στην Ελλάδα και να δώσουμε όσες περισσότερες ευκαιρίες μπορούμε στους Έλληνες συγγραφείς, ποιητές και καλλιτέχνες χωρίς να υπολογίζουμε το κόστος και χωρίς να κάνουμε το οποιονδήποτε διαχωρισμό και πιστεύουμε ότι αυτό το πράγμα το έχουμε αποδείξει στην πράξη.

Περιμένουμε ποιήματα από όλους σας σαν πρώτο βήμα για το Blog και σαν δεύτερο βήμα για το περιοδικό μας. Προσδοκούμε να γεμίσουμε το περιοδικό μας με τις όμορφες ή θλιμμένες ή τραγικές εικόνες που θα ξεπηδάνε από τα ποιήματα σας.

Τα ποιήματα μπορείτε να τα στείλετε στο email του περιοδικού
universepaths@yahoo.com

Η απόφαση

Από παιδί σκεφτότανε να κάνει αυτό το βήμα,
μα μιαν απόφαση ποτέ δεν πείρε στη ζωή του.
Ίσως να φταίγανε οι γονείς, οι φίλοι, οι γνωστοί του
μα πάντα τον συνέπαιρνε ένα μεγάλο κύμα.

Ήτανε πάντα σιωπηλός, με μια σκιά στο βλέμμα
και μόνος στου προφήτη Ηλία καθόταν τα σκαλιά.
Ατένιζε από ψηλά τον φόβο και το ψέμα
κι έσφιγγε στον λαιμό του σιγά σιγά η θηλιά.

Αγνάντευε στο παρελθόν ανθρώπους που χαθήκαν
και στο παρόν σκεφτότανε γιατί είναι στη ζωή.
Το μέλλον δεν το ένοιαζε, τα χρόνια που καείκαν
καθώς το ήξερε καλά θα πέταγε η ψυχή.

Έλεγε πως δεν πίστεψε ποτέ του στον Θεό
μα στου προφήτη Ηλία καθόταν τα σκαλιά.
Ίσως απλά ,όπως έλεγε, να του άρεσαν τα ύψη.
Όπως και να χει κανείς δεν θα το μάθει πια.

Είκοσι ένα χρόνια μιαν απόφαση δεν είχε πάρει
και πείρε μία και καλή.
Δεν άντεξε να ρίξει της ζωής το ζάρι
Και χάθηκε μιαν αυγή.

Άλλωστε του άρεσαν τα ύψη
και τώρα εκεί από ψηλά.
Ίσως μπορέσει να απαντήσει,
στης ζωής τα μυστικά.

Νεκρολαγνεία από τον Ελευθέριο Δημητρίου

πρωτα θα σας χαιρετησω
κι υστερα σαν σεμνος κι ευαισθητος , αλλα νεκρος θεατρινος
θ'αφησω ενα κομματι σαπιο ανθρωπινο κρεας να πεσει
απο πανω μου
για να λερωσει τα ιταλικα πλακακια σας
μονο και μονο για να σας θυμισω οτι
ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΘΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΟΥΝ ΤΗ ΓΗ .....
το κουβαλω επανω μου αιωνες, ηρθε η ωρα να το απορριψω ,
να γδυθω ως το κοκκαλο....
σαπιζω αδερφια μου ....ειναι γεγονος...παντα ηταν,
τωρα πια το ξερω ,
αλλα παρ'ολα αυτα ειμαι δυνατος κι ευθυμος
κι ετοιμος




Νεκρολαγνεία
-------------
Ημιδιάφανη , φορεμένη κατάσαρκα....

βλέμματα 'φήνει λαίμαργα
να σμίξουν με τ' αυτάρεσκα ,
για να χαρούν συντροφικές , ανομολόγητες ,
χαρές κρυμμένες ,ως πρόσφατα απαγορευμένες
του σκοτεινού ανακαινισμένου σφρίγους
που τώρα πια σαν σώμα διαγράφεται ,
μία σκιά κάτω από τις πτυχώσεις της ,


....η επίφαση της φωτεινότητας ,
πολύτιμο των λίγων πρόσχημα
αγαπητό των σιχαμάτων όχημα ,
καίγεται απ' το πάθος
των νεκρών κορμιών μας .

Εκδίκηση από τον Ελευθέριο Δημητρίου

ετσι πηγα για υπνο οπως παντα...κουρασμενος μετα απο μια εξαντλητικη μερα στη δουλεια...ικανοποιημενος και ευδαιμων...ανικανος να φανταστω και ανημπορος ν' αντιμετωπισω αυτο που θα εβλεπα το αλλο πρωι ...

"τα παιδια κοιμουνται ησυχα στα κρεβατια τους αν στησω αυτι μπορω ν'ακουσω τις αναπνοες τους απ' το συστημα ενδοεπικοινωνιας ...ο μικρος ροχαλιζει λιγο ,ισως εχει κρεατακια στη μυτη ...πρεπει να το δουμε αυτο συντομα... η γυναικα μου αναπνεει οδοντοκρεμα και μυρωδιες ερωτα
μερικα εκατοστα διπλα απο το αυτι μου, το αυτοκινητο ειναι στο γκαραζ , τα λεφτα στην τραπεζα αυξανονται και πληθυνονται ...θεε ,οποιος κι αν εισαι, σ' ευχαριστω" . Αυτες ηταν οι τελευταιες μου σκεψεις πριν τελειωσει το παραμυθι ....

το αλλο πρωι ειχα μεινει μονος με τ' αυτοκινητο και τα λεφτα στην τραπεζα...


Εκδίκηση
--------------

είμαι κακός και άσχημος
σαν το χειρότερό σου εφιάλτη,
η ψυχή μου είναι ηφαίστειο
κι η λαβα χύνεται απ' τα μάτια μου,
κομμάτια ολόκληρα πυρωμένου βασάλτη...
φτωχός και βρώμικος σαν τα ποντίκια του υπονόμου
σέρνομαι αμαρτωλός και κρύβομαι
στις σκοτεινές γωνιές του δρόμου,
θέλω να καταστρέψω όλα τα όμορφα
κι όταν το μίσος μου στεγνώσει,
με αίμα απ'τα ολάνοιχτά μου τραύματα
θα το ξαναποτισω,
μέχρι τις ήσυχες τις νύχτες σου
με όνειρα τρομαχτικά να τις γεμίσω.






....φαινεται οτι τελικα τιποτα δεν ειναι οπως φαινεται ..

Στην Aιωνιότητα

Να ξυπνήσω πεθαμένος και να με χεις αγκαλιά,

θα ήμουνα ευτυχισμένος τι κι αν ήμουν μακριά.

Θα ήμουνα εγκλωβισμένος μα χαρούμενος ξανά,

αφού το δικό σου χάδι θα ένοιωθα παντοτινά

Και τα μάτια μου θα κλείσεις με ένα άγγιγμα απαλό,

τον σταυρό μου να κρατήσεις να τον έχεις φυλαχτό.

Στη χλωμή μου όψη τώρα βλέπεις όλη τη ζωή,

που εσύ μου είχες χαρίσει κι έγινε μοναδική.

Το σκοτάδι δεν θα απέχει πια καθόλου από το φως

και τα βράδια που κοιμάσαι θα έρχομαι πιο ζωντανός.

Σαν σκιά μες το σκοτάδι, σαν αέρας απαλός,

σαν ανέμελη φιγούρα που την έστειλε ο Θεός.

Δεν μπορείς να πιστέψεις πως ο Θάνατος είναι η ζωή.

Αιώνια κουβέντα χαμένη σε σιωπή νεκρική.

Δεν μπορείς να πιστέψεις πως έτσι θα είμαι πάντα εκεί.

Αγγέλου σημάδι θα έχει κάθε φιλί.



Αριστομένης Γεωργιόπουλος

Άνθρωποι

Τα δάκρυα που κύλησαν στο κρύο πρόσωπο μου

Άφησαν τα σημάδια τους μια ολόκληρη ζωή

Αφού δεν άντεξα ποτέ να πω στον εαυτό μου

Πως πλέον με ηλίθιους έχει γεμίσει η γη.

Σε κάθε πεζοδρόμιο βλέπω και ένα τάφο

Που μέσα του χαθήκανε χιλιάδες περιστέρια

Πως είναι δυνατόν, να κάθομαι να γράφω

Αφού κανένας τους ποτέ δεν κοίταξε τα αστέρια

Βλέπω νεκρούς σε άθλιες πλατείες

Που από χιλιόμετρα μυρίζουν θλίψη

Κι άλλους να μπλέκονται σ’ ανούσιες φασαρίες

Χαμένους στου ονείρου τους την πλήξη.

Με έναν σταυρό αντί για τσάντα

Και με στεφάνι για καπέλο

Σαν ατυχήσαντα συμβάντα

Μες της ζωής τους το μπουρδέλο.

Πώς να αντέξω

Την σάπια ευτυχία

Και να φορέσω

Τον άσπρο μανδύα ;

Σάβανο μάλλον

Μου πρέπει

Αχ, περιβάλλον

Που έρπει.

Από Mars