Άνθρωποι

Τα δάκρυα που κύλησαν στο κρύο πρόσωπο μου

Άφησαν τα σημάδια τους μια ολόκληρη ζωή

Αφού δεν άντεξα ποτέ να πω στον εαυτό μου

Πως πλέον με ηλίθιους έχει γεμίσει η γη.

Σε κάθε πεζοδρόμιο βλέπω και ένα τάφο

Που μέσα του χαθήκανε χιλιάδες περιστέρια

Πως είναι δυνατόν, να κάθομαι να γράφω

Αφού κανένας τους ποτέ δεν κοίταξε τα αστέρια

Βλέπω νεκρούς σε άθλιες πλατείες

Που από χιλιόμετρα μυρίζουν θλίψη

Κι άλλους να μπλέκονται σ’ ανούσιες φασαρίες

Χαμένους στου ονείρου τους την πλήξη.

Με έναν σταυρό αντί για τσάντα

Και με στεφάνι για καπέλο

Σαν ατυχήσαντα συμβάντα

Μες της ζωής τους το μπουρδέλο.

Πώς να αντέξω

Την σάπια ευτυχία

Και να φορέσω

Τον άσπρο μανδύα ;

Σάβανο μάλλον

Μου πρέπει

Αχ, περιβάλλον

Που έρπει.

Από Mars