Η απόφαση

Από παιδί σκεφτότανε να κάνει αυτό το βήμα,
μα μιαν απόφαση ποτέ δεν πείρε στη ζωή του.
Ίσως να φταίγανε οι γονείς, οι φίλοι, οι γνωστοί του
μα πάντα τον συνέπαιρνε ένα μεγάλο κύμα.

Ήτανε πάντα σιωπηλός, με μια σκιά στο βλέμμα
και μόνος στου προφήτη Ηλία καθόταν τα σκαλιά.
Ατένιζε από ψηλά τον φόβο και το ψέμα
κι έσφιγγε στον λαιμό του σιγά σιγά η θηλιά.

Αγνάντευε στο παρελθόν ανθρώπους που χαθήκαν
και στο παρόν σκεφτότανε γιατί είναι στη ζωή.
Το μέλλον δεν το ένοιαζε, τα χρόνια που καείκαν
καθώς το ήξερε καλά θα πέταγε η ψυχή.

Έλεγε πως δεν πίστεψε ποτέ του στον Θεό
μα στου προφήτη Ηλία καθόταν τα σκαλιά.
Ίσως απλά ,όπως έλεγε, να του άρεσαν τα ύψη.
Όπως και να χει κανείς δεν θα το μάθει πια.

Είκοσι ένα χρόνια μιαν απόφαση δεν είχε πάρει
και πείρε μία και καλή.
Δεν άντεξε να ρίξει της ζωής το ζάρι
Και χάθηκε μιαν αυγή.

Άλλωστε του άρεσαν τα ύψη
και τώρα εκεί από ψηλά.
Ίσως μπορέσει να απαντήσει,
στης ζωής τα μυστικά.

Νεκρολαγνεία από τον Ελευθέριο Δημητρίου

πρωτα θα σας χαιρετησω
κι υστερα σαν σεμνος κι ευαισθητος , αλλα νεκρος θεατρινος
θ'αφησω ενα κομματι σαπιο ανθρωπινο κρεας να πεσει
απο πανω μου
για να λερωσει τα ιταλικα πλακακια σας
μονο και μονο για να σας θυμισω οτι
ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΘΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΟΥΝ ΤΗ ΓΗ .....
το κουβαλω επανω μου αιωνες, ηρθε η ωρα να το απορριψω ,
να γδυθω ως το κοκκαλο....
σαπιζω αδερφια μου ....ειναι γεγονος...παντα ηταν,
τωρα πια το ξερω ,
αλλα παρ'ολα αυτα ειμαι δυνατος κι ευθυμος
κι ετοιμος




Νεκρολαγνεία
-------------
Ημιδιάφανη , φορεμένη κατάσαρκα....

βλέμματα 'φήνει λαίμαργα
να σμίξουν με τ' αυτάρεσκα ,
για να χαρούν συντροφικές , ανομολόγητες ,
χαρές κρυμμένες ,ως πρόσφατα απαγορευμένες
του σκοτεινού ανακαινισμένου σφρίγους
που τώρα πια σαν σώμα διαγράφεται ,
μία σκιά κάτω από τις πτυχώσεις της ,


....η επίφαση της φωτεινότητας ,
πολύτιμο των λίγων πρόσχημα
αγαπητό των σιχαμάτων όχημα ,
καίγεται απ' το πάθος
των νεκρών κορμιών μας .

Εκδίκηση από τον Ελευθέριο Δημητρίου

ετσι πηγα για υπνο οπως παντα...κουρασμενος μετα απο μια εξαντλητικη μερα στη δουλεια...ικανοποιημενος και ευδαιμων...ανικανος να φανταστω και ανημπορος ν' αντιμετωπισω αυτο που θα εβλεπα το αλλο πρωι ...

"τα παιδια κοιμουνται ησυχα στα κρεβατια τους αν στησω αυτι μπορω ν'ακουσω τις αναπνοες τους απ' το συστημα ενδοεπικοινωνιας ...ο μικρος ροχαλιζει λιγο ,ισως εχει κρεατακια στη μυτη ...πρεπει να το δουμε αυτο συντομα... η γυναικα μου αναπνεει οδοντοκρεμα και μυρωδιες ερωτα
μερικα εκατοστα διπλα απο το αυτι μου, το αυτοκινητο ειναι στο γκαραζ , τα λεφτα στην τραπεζα αυξανονται και πληθυνονται ...θεε ,οποιος κι αν εισαι, σ' ευχαριστω" . Αυτες ηταν οι τελευταιες μου σκεψεις πριν τελειωσει το παραμυθι ....

το αλλο πρωι ειχα μεινει μονος με τ' αυτοκινητο και τα λεφτα στην τραπεζα...


Εκδίκηση
--------------

είμαι κακός και άσχημος
σαν το χειρότερό σου εφιάλτη,
η ψυχή μου είναι ηφαίστειο
κι η λαβα χύνεται απ' τα μάτια μου,
κομμάτια ολόκληρα πυρωμένου βασάλτη...
φτωχός και βρώμικος σαν τα ποντίκια του υπονόμου
σέρνομαι αμαρτωλός και κρύβομαι
στις σκοτεινές γωνιές του δρόμου,
θέλω να καταστρέψω όλα τα όμορφα
κι όταν το μίσος μου στεγνώσει,
με αίμα απ'τα ολάνοιχτά μου τραύματα
θα το ξαναποτισω,
μέχρι τις ήσυχες τις νύχτες σου
με όνειρα τρομαχτικά να τις γεμίσω.






....φαινεται οτι τελικα τιποτα δεν ειναι οπως φαινεται ..

Στην Aιωνιότητα

Να ξυπνήσω πεθαμένος και να με χεις αγκαλιά,

θα ήμουνα ευτυχισμένος τι κι αν ήμουν μακριά.

Θα ήμουνα εγκλωβισμένος μα χαρούμενος ξανά,

αφού το δικό σου χάδι θα ένοιωθα παντοτινά

Και τα μάτια μου θα κλείσεις με ένα άγγιγμα απαλό,

τον σταυρό μου να κρατήσεις να τον έχεις φυλαχτό.

Στη χλωμή μου όψη τώρα βλέπεις όλη τη ζωή,

που εσύ μου είχες χαρίσει κι έγινε μοναδική.

Το σκοτάδι δεν θα απέχει πια καθόλου από το φως

και τα βράδια που κοιμάσαι θα έρχομαι πιο ζωντανός.

Σαν σκιά μες το σκοτάδι, σαν αέρας απαλός,

σαν ανέμελη φιγούρα που την έστειλε ο Θεός.

Δεν μπορείς να πιστέψεις πως ο Θάνατος είναι η ζωή.

Αιώνια κουβέντα χαμένη σε σιωπή νεκρική.

Δεν μπορείς να πιστέψεις πως έτσι θα είμαι πάντα εκεί.

Αγγέλου σημάδι θα έχει κάθε φιλί.



Αριστομένης Γεωργιόπουλος

Άνθρωποι

Τα δάκρυα που κύλησαν στο κρύο πρόσωπο μου

Άφησαν τα σημάδια τους μια ολόκληρη ζωή

Αφού δεν άντεξα ποτέ να πω στον εαυτό μου

Πως πλέον με ηλίθιους έχει γεμίσει η γη.

Σε κάθε πεζοδρόμιο βλέπω και ένα τάφο

Που μέσα του χαθήκανε χιλιάδες περιστέρια

Πως είναι δυνατόν, να κάθομαι να γράφω

Αφού κανένας τους ποτέ δεν κοίταξε τα αστέρια

Βλέπω νεκρούς σε άθλιες πλατείες

Που από χιλιόμετρα μυρίζουν θλίψη

Κι άλλους να μπλέκονται σ’ ανούσιες φασαρίες

Χαμένους στου ονείρου τους την πλήξη.

Με έναν σταυρό αντί για τσάντα

Και με στεφάνι για καπέλο

Σαν ατυχήσαντα συμβάντα

Μες της ζωής τους το μπουρδέλο.

Πώς να αντέξω

Την σάπια ευτυχία

Και να φορέσω

Τον άσπρο μανδύα ;

Σάβανο μάλλον

Μου πρέπει

Αχ, περιβάλλον

Που έρπει.

Από Mars

Συμβουλή

Ξεχασμένοι είμαστε και θα' μαστε,
για δικαίωση ποτέ σου μην ελπίσεις.
Ούτε τον εαυτό σου μην αφήσεις
όνειρα να κάνει.Μονάχα σα πεθάνεις
και γίνεις σκιά ή σύννεφο μαύρο βροχής,
τότε πια ξεστόμισε με πικρίας αναστεναγμό
''Μου άξιζε κάτι καλλίτερο''




Από Dagon

She Dies - Draconian live in Athens, Greece 9/1/2010

Arkona