Δύο μέτρα κάτω από τη γη Ειρήνη Σαλάτα
Δεν είδα, δεν άκουσα. Δεν κατάλαβα. Χώμα, λάσπες παντού. Μυρωδιά από πεύκα και βροχή. Και η βροχή έχει μυρωδιά.
Μάτια. Στόματα. Χέρια κρατάνε σφιχτά. Περπατάμε. Δεν, δεν είμαστε μεις. Δεν ξέρω που πάμε. Όλα γνώριμα γύρο μου αλλά δεν τα γνωρίζω. Δεν τα χω ξαναδεί.
Όλοι θα κάνουμε αυτή τη διαδρομή κάποτε. Είναι στη ζωή μας, στην μοίρα μας.
Ουρανός, γαλάζιος. Κάνει ζέστη. Δεν υπάρχουν πουλιά στον ουρανό. Ή δεν τα βλέπω. Δεν τα ακούω. Δεν τα προσέχω.
Κάποιος με πιάνει, μου μιλά. Κόσμος, κόσμος πολλής γύρο. Όλοι, όλα κατακερματισμένα. Δεν βγάζουν νόημα. Που είμαι;
Μπροστά είναι το τέλος. Μπροστά μας είναι εκεί που σταματά το μυαλό.
Παράξενο.
Κρύο.
Δεν κάνει κρύο. Κάνει ζέστη. Αλλά δεν την νιώθω. Δεν την αισθάνομαι, απλά το ξέρω.
Νιώθω τα ακροδάχτυλα μου. Το μόνο που μπορώ να νιώσω. Είναι υγρά, μουδιασμένα. Αγγίζω το λαιμό μου, νιώθω το δέρμα μου. Περπατώ. Δεν είμαι.
Δεν
Δεν υπάρχουν οι λέξεις.
Μόνο σιωπή.
Μόνο κενό.
Και το κενό έχει μυρωδιά.
Όλα έχουν μυρωδιά.
Ακόμη και ο αποχαιρετισμός.
Αντίο.
Άτιτλο Ειρήνη Σαλάτα
Πως κάνεις το τίποτα να σημαίνει κάτι;
Πως δίνεις νόημα στο κενό;
Είναι κάτι που το λένε αγάπη με το νιωσα και πέρασε κι αυτό.
Κοίτα τώρα τις μέρες που περνούν
Το παρόν γρήγορα γίνεται παρελθόν
Η μνήμη ξεχνά και διαγράφει
Έτσι κόλλησα και εγώ κάπου εδώ.
Ήθελα λέει να γίνω μια άλλη.
Νέα ταυτότητα, νέος εαυτός.
Μα όσες πόλης και να συναντήσεις
Αυτό που είσαι σε τραβά τον βυθό.
Κ έτσι άρχισα κι εγώ να μουδιάζω
Να μην νιώθω ούτε λύπη ούτε φως
Να χαθώ στου μυαλού τα σκοτάδια
Απ τον κόσμο που με έφτυσε να κρυφτώ.
Κάτι νύχτες με πιάνει μανία
Να βγω έξω και να τραγουδώ
Πως με άδειασε αυτή η κοινωνία
Με εγώ βλέπεις θα συνεχίσω να πολεμώ.
Δεν τα θέλω να ψεύτικα γέλια
Της συμπόνιας τα λόγια νεκρά
Μόνο τα όνειρα μου πίσω τα παίρνω
Και αλλάξω πορεία ξανά.
Δεν θέλω σκηνή να τραγουδήσω
Δεν θέλω στο γυαλί σας να βγω
Την ψυχή μου στον δρόμο θα διαλαλήσω
Και σας χαρίζω ότι μου’ μεινε αληθινό.
Άτιτλο Ειρήνη Σαλάτα
Και κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι
Και με αγκάλιαζες όλο το βράδυ
Δεν σε έδιωξα ούτε στιγμή
Και ας μην μπορούσα να βολευτώ πολύ.
Τράβηξα τα μαλλιά μου από το πρόσωπο σου
Και σε φίλησα ξανά
Πόσο θέλω να σε φιλήσω ξανά.
Πόσο μεγάλη μαλακία είναι να μην ξέρεις
Πως η τελευταία φορά που βλέπεις τον άλλον
Είναι η τελευταία φορά
Αν το ξερα θα κάναμε έρωτα όλη νύχτα
Αντί γι αυτό γύρισα την πλάτη και είπα καληνύχτα
Σε φίλησα στο μάγουλο πεταχτά και σου είπα
Πως είχαμε μέρες να κοιμηθούμε αγκαλιά
Και έκλεισα τα μάτια και κοιμήθηκα
Με το χέρι σου ακόμη περασμένο γύρω μου
Δεν κοιμήθηκα πολύ, έσπρωχνες και ρουθούνιζες
Και εγώ έπρεπε να ξυπνήσω πρωί.
Τώρα ξαπλώνουμε σε διαφορετικά κρεβάτια
Αλλά πάλι δεν κοιμάμαι
Μου λείπεις και σε θυμάμαι
Μα δεν στο λέω.
Και γράφω και σβήνω και ξαναγράφω και ξανασβήνω
Και δεν βρίσκω λόγια να σου πω
Πως θέλω να είμαι η άγκυρα σου
Το λιμάνι και η στεριά σου
Μα φοβάμαι πως ολ αυτά τα ξέρεις
Γι αυτό δεν μου ξανατηλεφώνησες
Μαζί μου δεν ξανά επικοινώνησες
Και ας κάναμε μαζί τον πιο όμορφο έρωτα
Που το κορμί μου για πάντα κατέστρεψε
Δεν είχα ξανανιώσει τόση ηδονή
Και αυτή, καυτή
Και δεν έχω πια σημάδια στο κορμί από σένα
Και δεν μυρίζει πια η κολόνια σου στα ρούχα μου
Το μόνο που με βασανίζει είναι που ξέρω πως αν γυρίσεις
Θα τρέξω πάλι πίσω
Και κατάβάθος περιμένωωω
Και υποφέρωωω
Δεν είδα, δεν άκουσα. Δεν κατάλαβα. Χώμα, λάσπες παντού. Μυρωδιά από πεύκα και βροχή. Και η βροχή έχει μυρωδιά.
Μάτια. Στόματα. Χέρια κρατάνε σφιχτά. Περπατάμε. Δεν, δεν είμαστε μεις. Δεν ξέρω που πάμε. Όλα γνώριμα γύρο μου αλλά δεν τα γνωρίζω. Δεν τα χω ξαναδεί.
Όλοι θα κάνουμε αυτή τη διαδρομή κάποτε. Είναι στη ζωή μας, στην μοίρα μας.
Ουρανός, γαλάζιος. Κάνει ζέστη. Δεν υπάρχουν πουλιά στον ουρανό. Ή δεν τα βλέπω. Δεν τα ακούω. Δεν τα προσέχω.
Κάποιος με πιάνει, μου μιλά. Κόσμος, κόσμος πολλής γύρο. Όλοι, όλα κατακερματισμένα. Δεν βγάζουν νόημα. Που είμαι;
Μπροστά είναι το τέλος. Μπροστά μας είναι εκεί που σταματά το μυαλό.
Παράξενο.
Κρύο.
Δεν κάνει κρύο. Κάνει ζέστη. Αλλά δεν την νιώθω. Δεν την αισθάνομαι, απλά το ξέρω.
Νιώθω τα ακροδάχτυλα μου. Το μόνο που μπορώ να νιώσω. Είναι υγρά, μουδιασμένα. Αγγίζω το λαιμό μου, νιώθω το δέρμα μου. Περπατώ. Δεν είμαι.
Δεν
Δεν υπάρχουν οι λέξεις.
Μόνο σιωπή.
Μόνο κενό.
Και το κενό έχει μυρωδιά.
Όλα έχουν μυρωδιά.
Ακόμη και ο αποχαιρετισμός.
Αντίο.
Άτιτλο Ειρήνη Σαλάτα
Πως κάνεις το τίποτα να σημαίνει κάτι;
Πως δίνεις νόημα στο κενό;
Είναι κάτι που το λένε αγάπη με το νιωσα και πέρασε κι αυτό.
Κοίτα τώρα τις μέρες που περνούν
Το παρόν γρήγορα γίνεται παρελθόν
Η μνήμη ξεχνά και διαγράφει
Έτσι κόλλησα και εγώ κάπου εδώ.
Ήθελα λέει να γίνω μια άλλη.
Νέα ταυτότητα, νέος εαυτός.
Μα όσες πόλης και να συναντήσεις
Αυτό που είσαι σε τραβά τον βυθό.
Κ έτσι άρχισα κι εγώ να μουδιάζω
Να μην νιώθω ούτε λύπη ούτε φως
Να χαθώ στου μυαλού τα σκοτάδια
Απ τον κόσμο που με έφτυσε να κρυφτώ.
Κάτι νύχτες με πιάνει μανία
Να βγω έξω και να τραγουδώ
Πως με άδειασε αυτή η κοινωνία
Με εγώ βλέπεις θα συνεχίσω να πολεμώ.
Δεν τα θέλω να ψεύτικα γέλια
Της συμπόνιας τα λόγια νεκρά
Μόνο τα όνειρα μου πίσω τα παίρνω
Και αλλάξω πορεία ξανά.
Δεν θέλω σκηνή να τραγουδήσω
Δεν θέλω στο γυαλί σας να βγω
Την ψυχή μου στον δρόμο θα διαλαλήσω
Και σας χαρίζω ότι μου’ μεινε αληθινό.
Άτιτλο Ειρήνη Σαλάτα
Και κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι
Και με αγκάλιαζες όλο το βράδυ
Δεν σε έδιωξα ούτε στιγμή
Και ας μην μπορούσα να βολευτώ πολύ.
Τράβηξα τα μαλλιά μου από το πρόσωπο σου
Και σε φίλησα ξανά
Πόσο θέλω να σε φιλήσω ξανά.
Πόσο μεγάλη μαλακία είναι να μην ξέρεις
Πως η τελευταία φορά που βλέπεις τον άλλον
Είναι η τελευταία φορά
Αν το ξερα θα κάναμε έρωτα όλη νύχτα
Αντί γι αυτό γύρισα την πλάτη και είπα καληνύχτα
Σε φίλησα στο μάγουλο πεταχτά και σου είπα
Πως είχαμε μέρες να κοιμηθούμε αγκαλιά
Και έκλεισα τα μάτια και κοιμήθηκα
Με το χέρι σου ακόμη περασμένο γύρω μου
Δεν κοιμήθηκα πολύ, έσπρωχνες και ρουθούνιζες
Και εγώ έπρεπε να ξυπνήσω πρωί.
Τώρα ξαπλώνουμε σε διαφορετικά κρεβάτια
Αλλά πάλι δεν κοιμάμαι
Μου λείπεις και σε θυμάμαι
Μα δεν στο λέω.
Και γράφω και σβήνω και ξαναγράφω και ξανασβήνω
Και δεν βρίσκω λόγια να σου πω
Πως θέλω να είμαι η άγκυρα σου
Το λιμάνι και η στεριά σου
Μα φοβάμαι πως ολ αυτά τα ξέρεις
Γι αυτό δεν μου ξανατηλεφώνησες
Μαζί μου δεν ξανά επικοινώνησες
Και ας κάναμε μαζί τον πιο όμορφο έρωτα
Που το κορμί μου για πάντα κατέστρεψε
Δεν είχα ξανανιώσει τόση ηδονή
Και αυτή, καυτή
Και δεν έχω πια σημάδια στο κορμί από σένα
Και δεν μυρίζει πια η κολόνια σου στα ρούχα μου
Το μόνο που με βασανίζει είναι που ξέρω πως αν γυρίσεις
Θα τρέξω πάλι πίσω
Και κατάβάθος περιμένωωω
Και υποφέρωωω
