Ποίηση της Κωνσταντίνας Ζήση

...την μοναξιά
Αγάπησα και την στάχτη της
Καρδιάς μου φύσηξα
Κι η φλόγα της ζωντάνεψε

Και είδα την αλήθεια
Μαύρη ερημική άδεια
...σιγοκαίει ακόμα

Που με τα χρόνια της συνήθισα
Η μόνη αληθινή
Παντοτινή μου μοίρα
Δίκαιη μοιρασμένη
Μοναξιά μου
Αγαπημένη

Κωνσταντίνα Ζήση

...κάτω από την έναστρη νυχτιά
Εκεί που σμίγουν οι Άγγελοι
..ρυθμό
δίνει η μουσική
Κι η μαγεία αρχίζει
...οι Άγγελοι χορεύουν
Μαύρα φεγγάρια
Σκοτεινά
Κι η θύμηση λυγμός μου
..παλμός και πάθος
Κι ένοχη

Ποια λύτρωση και ποια ωδή
Να κλείσει την πληγή μου
...στο στόμα μου πικρό
Φιλί
Να το γλυκάνουν περιμένει
..οι άγγελοι που
Χόρευαν την άμοιρη ψυχή μου.

Κωνσταντίνα Ζήση