Αποτυπώματα Καρδιάς
της Πέγκυ Μπότση
Και κάθε μέρα χαράματα με ξυπνά μια μελαγχολική διάθεση.
Κάτι στον αέρα που δυσκολεύει την ανάσα μου και κάθε λίγο και λιγάκι σταματά κάθε μου εγώ και με κατακερματίζει.
Έτσι, χωρίς ελπίδα και πάθος, ουδέτερο απέναντι μου γκρεμίζει κάθε τι που χτίζω.
Χωρίς συγγνώμες και αφορμές.
Αιτία των πάντων λέει τα δεινά μου.
Χωρίς νόημα στίχοι που φανερώνουν την άβυσσο της καρδιάς μου σε ένα κομμάτι χαρτί.
Μα οι σκέψεις μου δεν έχουν στόχο περιπλανιούνται και θρηνούν στις αναμνήσεις μιας εποχής μου τελείωσε άδοξα.
Και κάθε τι καινούργιο, αν και καλοδεχούμενο, συνθλίβεται στη στρατόσφαιρα του νου.
Μα αιτία των πάντων τα δεινά μου.
Περίγυρος του εαυτού μου, εγώ, σαν ένα σύννεφο καταχνιάς, ένα βράδυ του Ιούνη, που περιμένει το αύριο ανελλιπώς.
Ελπιδοφόρος ήλιος έδυσε και πλάνευσε τα μάτια μου, μα η πρωτοβουλία έσπευσε να σε σταματήσει.
Βοήθεια ζήτω από την φύση να λύσει τους κόμπους στα μάτια μου και να επιτρέψει στο καλοκαίρι να ανατέλλει στο κορμί μου.
