Αυτή την στιγμή διοργανώνουμε.
Τους παρακάτω διαγωνισμούς
- Έναν διαγωνισμό για το βιβλίο "Ο στόλος των κόσμων" των Larry Niven και Edward M. Lerner.
Μπορείτε να διαβάσετε τις λεπτομέρειες στο παρακάτω link.
http://universe-pathways.blogspot.com/2011/04/blog-post.html
Μέχρι τώρα υπάρχουν 2 συμμετοχές.
- Αργύρης Κ. - Ρόδος
- Νίκος Τσεσμετζής - Σέρρες
Υπεράνθρωπος του Αργύρη Κ.
Νέα Υόρκη, Φεβρουάριος 2111
Doctor Pappas να με λέτε παρακαλώ, όχι Δημήτρη Παππά. Δεν άφησα άδικα για πάντα πίσω μου την ακρογιαλιά της γενέτειράς μου. Δεν έφαγα άσκοπα τα νιάτα μου σε σπουδές. Ούτε μια μαύρη τρίχα δεν σπάει τη μονοτονία του μαραμένου βαμβακιού, αραιά σπαρμένο στην ξεραμένη γη του σοφού κρανίου μου. Αυτό είναι το τίμημα του τίτλου που κατέχω, όψη υπερήλικα ήδη απ’ τα σαράντα πέντε μου∙ γι’ αυτό λοιπόν θεωρώ μεγάλη προσβολή όποτε, έστω και άθελα, παραλείπετε τον τίτλο του δόκτορα, όταν με προσφωνείτε.
Και όχι μόνο δόκτωρ, αλλά και νομπελίστας θα μπορούσα να γίνω. Ας όψεται το μυστικό της εργασίας μου, στα ανήλιαγα υπόγεια της Κ.Υ.Γ. (Κυβερνητικής Υπηρεσίας Γενετικής). Με δείκτη νοημοσύνης πολύ υψηλότερο του μέσου όρου, ακόμα και για τα δεδομένα της επιστήμης μου, και με ακόρεστη όρεξη για δουλειά (καθώς και ολίγη φιλοδοξία, δεν το αρνούμαι) μπόρεσα να σκαρφαλώσω στην κορυφή της ιεραρχίας. Και να που, ορειβάτης περήφανος, κατάφερα να κοιτάζω τον κόσμο από πέρα μακριά, αεικίνητα έντομα που ζούνε σε φωλιές-σπιρτόκουτα.
Το μεγάλο καμάρι μου όμως ήταν ο αποκλειστικά δικός μου θάλαμος, ανάμεσα σ’ αυτά τα υπόγεια σιδερένια λαγούμια που φωτίζονταν με νέον. Το εργαστήριο μου. Και αδιαφορούσα όταν κάποιοι από σας, προφανώς οι πιο ανόητοι, με αποκαλούσατε τυφλοπόντικα. Μέσα σ’ αυτό το θάλαμο φώλιαζαν οι μήτρες που κυοφορούσαν το μέλλον της ανθρωπότητας, το συνδετικό κρίκο ανάμεσα στο όρθιο ζώο του σήμερα και τον ανώτερο άνθρωπο του αύριο.
Τα βράδια (τρόπος του λέγειν, μέρα ή νύχτα δεν υπήρχε κει χάμω) συνήθιζα να πληκτρολογώ βιαστικά τους κωδικούς εισόδου και να περνάω με αδημονία τον έλεγχο με φωτοκύτταρο. Μετά, εισχωρούσα με λαχτάρα στο βασίλειό μου. Ήμουν ο Θεός κει μέσα. Οι υπήκοοί μου με κοιτούσαν μέσ’ απ’ τα γυάλινα κελιά τους, βουτηγμένοι στα χημικά και τις θρεπτικές ουσίες του διαφανούς σωλήνα που έπαιρνε τη θέση της μητρικής κοιλιάς. Ένας λαστιχένιος λώρος ένωνε το σώμα τους με τα εργαστηριακά μηχανήματα, τα οποία τους συντηρούσαν και επηρέαζαν τη μοίρα τους. Χειριστής των μηχανημάτων εγώ μονάχα.
Τους κοίταζα όπως ο καλλιτέχνης τ’ αριστουργήματά του. Δεν ήταν όλοι ιδιαίτερα πετυχημένοι βέβαια, τα γονίδια του είδους μας μπλέκονταν με αυτά της σαύρας ή του ποντικού και τα αποτελέσματα ήταν συχνά απρόσμενα. Ήταν όμως όλοι τους υπέροχοι. Υπήρχαν σιαμαίοι γίγαντες, ενίοτε δυο κεφάλια που μοιραζόντουσαν το ίδιο σώμα. Υπήρχαν επίσης και φολιδωτοί νάνοι, δίποδα πλάσματα με δέρμα σμέρνας ή δαγκάνες αντί για χέρια, μπαμπουΐνοι με κεφάλι γυναίκας, όλα τα καλά. Τι κρίμα να μη μπορέσω να δημοσιεύσω τίποτα. Οι εντολές της Κ.Υ.Γ. ήταν όμως αυστηρές. Και σοφές θα μπορούσα να προσθέσω. Κανείς από μας δεν θα ήθελε να μπλέξει με τους ιεροκήρυκες της βιοηθικής.
Μια μέρα επέστρεψα και βρήκα το εργαστήριό μου άνω κάτω. Ταράχτηκα βλέποντας ένα απ’ τα κελιά σπασμένο σε χίλια μύρια γυάλινα κομμάτια και το πάτωμα γεμάτο χημικά ανακατεμένα με αίμα. Προσπάθησα να εντοπίσω το πτώμα. Αντ’ αυτού ένοιωσα κάτι γλοιώδες στο σβέρκο μου. Γύρισα πίσω και, περιττό να σας το πω, η εικόνα αυτή που αντίκρισα ήταν και η στερνή μου.
Ο Άντρας Ανάμεσα Στους Κόσμους
του Νίκου Τσεσμετζή
Πανκύρια Κόσμη. Έτσι αποφάσισε να το ονομάσει. Το φαινόμενο κατά το οποίο κάθε υπαρκτό συναντάται σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις. Την ώρα που ο Τραϊανός εγκατέλειπε τον κόσμο του για να περάσει σε ένα καινούριο, μεγαλύτερο και περισσότερο επικίνδυνο σύμπαν δε μπορούσε να φανταστεί ότι θα έβλεπε κι εκεί την κοπέλα του να πεθαίνει στην αγκαλιά του, από δικό του φταίξιμο για άλλη μία φορά.
Κι όταν προσχωρούσε στον τρίτο κόσμο, όπου τα σχήματα και τα χρώματα της ύλης είναι φτιαγμένα από τα παράλληλα συμπληρωματικά τους ανάλογα, δε περίμενε πως ο Τραϊανός εκείνου του κόσμου θα ήταν ο μέγιστος και απόλυτος μονάρχης του σύμπαντος.
Τώρα, στο τέταρτο σύμπαν βρίσκεται ο Άντρας Ανάμεσα Στους Κόσμους. Στο προτελευταίο στάδιο της ύστατης πορείας του. Με το βλέμμα του στραμμένο στο κοσμομεταφορέα που σφίγγει γερά στην παλάμη του αναλογίζεται τα όσα είδε και έζησε πριν.
«Δε πρόκειται να πάω παραπέρα.» σκέφτηκε κουρασμένος.
«Δε θα προχωρήσω άλλο. Το πέρασμα αφήνει σημάδια στο μυαλό. Θα μείνω, θα ζήσω και θα πεθάνω σε αυτόν τον τελευταίο κόσμο. Ας μην έφευγα ποτέ.»
Και, ανοίγοντας το κάλυμμα του κοσμομεταφορέα, ξήλωσε όλα τα καλώδια της συσκευής, αχρηστεύοντάς την. Έσπασε και πέταξε μακριά τον ηλιακό της συσσωρευτή ενέργειας και δεν ενδιαφέρθηκε ούτε να απομνημονεύσει τις συντεταγμένες του δικού του κόσμου.
Το πεπρωμένο, όμως, είναι η στατιστικά βέβαιη πορεία των πιθανοτήτων. Και η πορεία του Τραϊανού είχε προορισθεί και προδιαγραφεί πολλές φορές κατά τη σύγκλιση των κόσμων. Την ίδια στιγμή στην οποία εκείνος κατέστρεφε τη δυνατότητά δραπέτευσής του στο επόμενο σύμπαν, το χωροχρονικό ιδεώδες συμπλήρωνε το υπόλοιπο εκείνης της στιγμιαίας, μοναδικής εξίσωσης. Έτσι, όταν μετά από δύο χρόνια ο Τραϊανός συνάντησε μια πύλη, μια λευκή τρύπα, στην άκρη του επίπεδου εκείνου κόσμου, δέχθηκε την πρόκληση της πορείας του και πέρασε μέσα.
Και τότε αντιλήφθηκε το νόημα των κόσμων στους οποίους περιπλανήθηκε. Η δοκιμή του είχε αποτύχει ως προς το προαποφασισθέν ζητούμενό της, αλλά είχε πετύχει ως προς την ίδια την ουσία του πειράματος. Για δώδεκα χρόνια ήταν παγιδευμένος ανάμεσα στα σύμπαντα και παράλληλα μέσα στον ίδιο του τον εαυτό. Διότι, την ώρα που ο επιστήμονας αναζητά ένα κόσμο μακρινό, παράλληλο με το δικό του, η πραγματικότητα τον θέτει σε πολλούς κόσμους μέσα στην ίδια του την υλική ύπαρξη. Για δώδεκα χρόνια περιπλανιόταν ο Τραϊανός μέσα στις συμπαγείς μνήμες του μυαλού του. Μετά από την ένατη διάσταση, τα τεμνόμενα-εμφωλευμένα σύμπαντα είναι απλώς μία ακόμη βαρετή σταθερά στις φυσικές εξισώσεις. Για εκείνον, όμως, ήταν ένα σημαντικό και μεγάλο μέρος από τη ζωή του. Έζησε μέσα στον εαυτό του. Πέθανε μέσα στο σώμα του.
Και, στη στιγμή του τέλους, πέρασε στον τελευταίο κόσμο, στο ύστατο εξωσυμπαντικό περιβάλλον και στην ύψιστη μαθηματική διάσταση. Μπορούσε να δει όλους τους κόσμους, μέσα και έξω από τις πιθανότητες του εαυτού του. Κατάφερε επιτέλους να νιώσει την αίσθηση του πραγματικού απείρου. Ως παμπίθανη ενέργεια ήταν τώρα πια ο Τραϊανός. Χωρίς εξωτερικό ή εσωτερικό κέλυφος. Χωρίς νέα πορεία.
Ως μέρος της ενιαίας κτίσης και αναφαίρετο στοιχείο της ύπαρξης έγινε, ζει και θα ζήσει ο Άντρας Ανάμεσα Στους Κόσμους.
