Το αίμα των ανθρώπων της στάχτης
ΜΕ ΤΟΝ Μάριο Μ. Πλουσίου
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Συμπαντικές Διαδρομές
Αγαπητέ κύριε Πλουσίου, καλημέρα. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν δύο καινούργια σας βιβλία από τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, με τίτλους «Εξ αίματος» και «Άνθρωποι της στάχτης». Κάθε χρόνο κυκλοφορούν άπειρα καινούργια βιβλία. Τι πιστεύετε ότι μπορούν να προσθέσουν το δικά σας βιβλία; Για ποιο λόγο κάποιος να τα επιλέξει για να τα διαβάσει;
Καταρχήν, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που για ακόμη μια φορά δίνετε την ευκαιρία σε τόσους νέους συγγραφείς, συμπεριλαμβανομένου και μένα, να προβάλουμε τα έργα μας μέσα από τις εκδόσεις σας.
Τα δύο νέα μου βιβλία, αποτελούν μια αλλαγή πορείας από το προηγούμενο μου βιβλίο, «Η Ζώη εν τάφω», καθώς είναι γραμμένα σε πιο σοβαρό ύφος. Διατηρούν όμως το ίδιο κινηματογραφικό στυλ γραψίματος που έχει γίνει πια σήμα κατατεθέν μου.
Το Χόλιγουντ μας έχει μάθει ότι όλα τα παράξενα, είτε πρόκειται για post-apocalyptic κόσμους, είτε αναμετρήσεις με υπερφυσικές δυνάμεις, για κάποιο λόγο συμβαίνουν μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Μέσα από τα δύο νέα βιβλία μου, μεταφέρω αυτή τη Χολιγουντιανή φαντασία σε ένα πιο οικείο περιβάλλον, τη σύγχρονη και μελλοντική Ελλάδα. Φυσικά, δεν είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που τολμά κάτι τέτοιο, πιστεύω όμως ότι τα συγγράμματά μου προσφέρουν αρκετή πρωτοτυπία ώστε να αξίζουν την ευκαιρία να διαβαστούν.
Το «Άνθρωποι της στάχτης» διαπραγματεύεται τον εσωτερικό αγώνα μεταξύ καλού και κακού μέσα από το περιβάλλον μιας Ελλάδας που μελλοντικά όπως και ο υπόλοιπος πλανήτης, έχει υποστεί φαινομενικά ανεπανόρθωτη καταστροφή. Μιλάει για την αναζήτηση της ελπίδας μέσα σε ένα κόσμο όπου η ίδια η έγνοια της έχει πλέον ξεχαστεί, και η ανθρωπότητα έχει οπισθοδρομήσει σε μια σχεδόν πρωτόγονη κατάσταση όπου μόνος στόχος είναι η επιβίωση.
Το «Εξ Αίματος» είναι στην ουσία ένα ερωτικό γράμμα στα έργα του Stephen King, που σίγουρα θα ευχαριστήσει τους λάτρεις του είδους και ταυτόχρονα θα ταξιδέψει τους αναγνώστες σε εικόνες νοσταλγίας των παιδικών χρόνων, καθώς η ιστορία εναλλάσσεται ανάμεσα σε δύο χρονικές περιόδους, το παρών όπου οι ενήλικοι πρωταγωνιστές έρχονται αντιμέτωποι με τα τέρατα του παρελθόντος, και το παρελθόν όπου οι ίδιοι πρωταγωνιστές, με το ζόρι έφηβοι αναγκάζονται να αφήσουν πίσω την παιδική τους αθωότητα στον βωμό της επιβίωσης.
Επιλέξετε κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τα βιβλία, που να εκφράζουν αυτό που θέλετε να μεταδώσετε στους αναγνώστες, ώστε να μπορέσουν να καταλάβουν πιο εύκολα τους κόσμους των βιβλίων σας.
Από το «Άνθρωποι της στάχτης:»
Ο Αρουραίος, ήταν ένας άνθρωπος με αμφίβολο ποιόν.
Δυστυχώς, έτσι τον είχε καταντήσει η ζωή. Το μόνο πράγμα που ζητούσε ήταν να δει την επόμενη μέρα, χωρίς να τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα, πάνω σε ποιανού το πτώμα έπρεπε να πατήσει για να το πετύχει.
Το ατυχές όνομα που κουβαλούσε, δεν ήταν αποτέλεσμα επιλογής, αλλά περίστασης. Του το είχε χαρίσει ο δουλέμπορος που τον είχε αγοράσει παιδί από τους γονείς του, γιατί πάντα προσπαθούσε να ξεφύγει τρυπώνοντας όπου μπορούσε για να κρυφτεί. Όταν επιτέλους κατάφερε να δραπετεύσει από τα δεσμά του κατά τη διάρκεια μιας δυνατής θύελλας που χτύπησε το καραβάνι των σκλάβων, ήταν το μόνο όνομα που γνώριζε, γιαυτό και το κράτησε.
Έτσι ενήλικας πλέον, και παγιδευμένος ηθικά μεταξύ καλού και κακού, έσερνε τα πόδια του σε αυτό τον κόσμο μέρα με τη μέρα, χωρίς κανέναν στόχο, εκτός από το να επιβιώσει. Αυτή τη στιγμή ωστόσο, τα πράγματα δε φαίνονταν και τόσο ρόδινα...
«Μην το ξύνεις, θα μολυνθεί.» Είπε ο μαυροντυμένος κύριος που είχε εμφανιστεί από το πουθενά την προηγούμενη νύχτα, όταν είχε ξεκινήσει το μαρτύριο του Αρουραίου.
«Και τι ξέρεις εσύ; Πλάσμα της φαντασίας μου είσαι,» απάντησε αυτός, συνεχίζοντας να ξύνει την πληγή που άνοιξε η αλυσίδα στον αστράγαλο του.
Την προηγούμενη νύχτα, είχε πέσει θύμα ληστών. Τον ξυλοκόπησαν, του φόρεσαν την αλυσίδα με το βαρίδι στον αστράγαλο και τον άφησαν στη μέση της ερήμου που ήταν κάποτε μια κωμόπολη της Αττικής. Πήραν όλες τις προμήθειες και τα πυρομαχικά που κουβαλούσε, αφήνοντας του μόνο το παλιό, σκουριασμένο περίστροφο που δούλευε όποτε ήθελε, και μια μονάχα σφαίρα για να τελειώσει το μαρτύριο του όταν το αποφάσιζε.
Εκείνη τη νύχτα, πρωτοεμφανίστηκε και ο άνθρωπος με τα μαύρα.
Κάθισε απλά δίπλα του αμίλητος, παρατηρώντας τον καλά-καλά. Στην αρχή, ο Αρουραίος δεν του έδωσε σημασία. Ήταν πεπεισμένος ότι η πείνα και η δίψα του, έπαιζαν παιχνίδια με το μυαλό του.
Ο τύπος με τα μαύρα, ντυμένος στην τρίχα με ένα κοστούμι ολοκαίνουργιο και καθαρό, ήταν στυγνή αντίθεση με τον Αρουραίο, που φόραγε ξεθωριασμένα ρούχα, άπλυτα εδώ και 20 μέρες, και βιαστικά μπαλωμένα σε άλλους τόσους τόπους.
Τα ξανθά μαλλιά του, ήταν χτενισμένα και περιποιημένα, και το όμορφο πρόσωπο του ξυρισμένο στην εντέλεια, ενώ ο Αρουραίος είχε ξεχάσει πως έμοιαζε το δικό του, πίσω από την πυκνή μαύρη γενειάδα και τα ατίθασα μακριά μαλλιά.
«Για ακόμη μια φορά, σου λέω ότι είμαι πέρα για πέρα πραγματικός,» επέμενε ο κύριος με τα μαύρα.
«Τότε είσαι πραγματικά μαλάκας που κάθεσαι και με κοιτάς. Βοήθα με λοιπόν!» Είπε εκνευρισμένος ο Αρουραίος, προσπαθώντας να αφαιρέσει την αλυσίδα…
Από το «Εξ Αίματος:»
Ο Τζίμης ένιωσε τη νύστα να τον παίρνει καθώς πήρε τον δρόμο του γυρισμού. Χαστούκισε τον εαυτό του μερικές φορές, για να ξυπνήσει, μα δε σταμάτησε. Όσο πιο γρήγορα άφηνε το Θαλασσούρι πίσω του, τόσο το καλύτερο.
Άνοιξε τα παράθυρα του αυτοκινήτου, ελπίζοντας ότι ο κρύος αέρας θα τον κρατούσε ξύπνιο μέχρι να φτάσει σπίτι. Έβαλε το ραδιόφωνο στη διαπασών.
Οι τακτικές του φάνηκαν να δουλεύουν, ειδικά όταν άρχισε να τραγουδάει και αυτός, δυνατά και παράφωνα το κάθε τραγούδι που έπαιζε.
Το φορτηγό βγήκε από το πουθενά. Δεν είχε φώτα αναμμένα, ούτε σταμάτησε στη διασταύρωση. Βγήκε κατευθείαν με υπερβολική ταχύτητα, χτυπώντας το αυτοκίνητο του Τζίμη από την πλευρά του οδηγού, σχεδόν μοιράζοντας το στη μέση. Ο Τζίμης ούτε που πρόλαβε να δει τι τον είχε χτυπήσει.
Παρόλη τη θανατηφόρα σφοδρότητα της σύγκρουσης, το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο του Τζίμη συνέχισε να παίζει το «Strangers in the night» του Φρανκ Σινάτρα, καθώς αυτός κείτονταν ακίνητος μερικά μέτρα μακριά…
*******
Ο Νικόλας άνοιξε διάπλατα τα μάτια του. Ήταν τώρα καθιστός στο κρεβάτι του, παίρνοντας βαθιές ανάσες. Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου έλουσαν το δωμάτιο του μέσα από τις φτηνιάρικες κουρτίνες του ξενοδοχείου.
Τι εφιάλτης κι αυτός, σκέφτηκε καθώς έτριψε τα μάτια του και σηκώθηκε από το κρεβάτι.
Κοίταξε το πρόσωπο του στον καθρέφτη, που έμοιαζε να είχε γεράσει δέκα χρόνια από χθες. Τίποτα που δε θα μπορούσε να επιδιορθώσει ένα ζεστό ντους, και ένας καφές.
Βγήκε από το μπάνιο και στάθηκε μπροστά στο νιπτήρα για να βουρτσίσει τα δόντια του. Σήκωσε την παλάμη για να σκουπίσει τον ατμό από τον καθρέφτη, αλλά αντικρίζοντας τον, ένιωσε το αίμα του να παγώνει.
Θυμήθηκε τη μυστήρια φιγούρα από τον εφιάλτη του να γράφει κάτι με το δάχτυλο στο γυαλί. Ήταν όμως απλά ένας εφιάλτης; Δεν ήταν πλέον και τόσος σίγουρος, γιατί μέσα από τον ατμό, φάνηκε ένα κρυμμένο μήνυμα στον καθρέφτη, που μάλλον γράφτηκε από το δάχτυλο μιας εξωπραγματικής οντότητας που μπήκε κρυφά στο δωμάτιο του χθες το βράδυ. Μια λέξη μονάχα που έφερε ένα ρίγος τρόμου στη σπονδυλική του στήλη:
ΦΟΝΟΣ.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, που τα πόδια του λύγισαν και ήταν έτοιμος να σωριαστεί στο πάτωμα, χτύπησε το κινητό του. Το όνομα του Μιχάλη εμφανίστηκε στην οθόνη του.
Αρχικά, σκέφτηκε να μην απαντήσει. Την τελευταία στιγμή όμως το δάχτυλο του μετακινήθηκε από το κόκκινο στο πράσινο κουμπάκι, κι έφερε το ακουστικό στο αυτί του.
«Κοίτα Μιχάλη, δεν είναι η κατάλληλη στι– » ξεκίνησε να λέει, πριν τον διακόψει ο φίλος του.
«Νικόλα, πρόκειται για τον Τζίμη. Χθες το βράδυ, ενεπλάκη σε τροχαίο…»
Στα βιβλία σας υπάρχει διάχυτη η αίσθηση του τρόμου. Ο τρόμος είναι κάτι που σας συναρπάζει, τον βρίσκεται λυτρωτικό, ίσως;
Ομολογώ, ότι όταν ξεκίνησα να γράφω δεν είχα ποτέ σκοπό να καταλήξω συγγραφέας βιβλίων τρόμου. Όμως, είτε μέσα από τις λογοτεχνικές επιρροές μου, είτε λόγω της ανισορροπίας χαρακτήρα που με δέρνει, ακόμη και οι πρώτες μου ιστορίες όσο αθώα και αν ξεκίνησαν, κάπου στην πορεία κατάφεραν να εξελιχθούν, η ακόμη και να μεταλλαχθούν σε ιστορίες όπου τα στοιχεία τρόμου υπάρχουν αδιαμφισβήτητα ακόμη και αν δεν είναι κυρίαρχα. Έχω πια αποδεχτεί αυτή την τάση που έχει γίνει πλέον ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του στυλ γραψίματος μου.
Ανακαλύπτω, με δικό μου τρόμο, ότι με κάθε ιστορία που γράφω, τα στοιχεία αυτά γίνονται ακόμη πιο έντονα, κάτι που οι αναγνώστες θα αναγνωρίσουν σίγουρα και σε άλλα μελλοντικά έργα μου. Και αφού στο παρελθόν ο ίδιος δεν ήμουν ποτέ λάτρης των ταινιών, ή της λογοτεχνίας του τρόμου (με μοναδική εξαίρεση κάποια από τα βιβλία του Stephen King) νιώθω ότι κάποιες φορές, αυτά που γράφω είναι αποτέλεσμα εξωσωματικής εμπειρίας, αφού υπήρξαν περιπτώσεις όπου και ο ίδιος έχω σοκαριστεί τόσο με κάποιες σκηνές που έχω δημιουργήσει, που δεν τις άφησα ποτέ να δουν το φως της μέρας. Αυτά που θα διαβάσετε, είναι αρκετά ήπια μπροστά σε αυτά που είμαι ικανός να γράψω. Και αυτή η πραγματικότητα είναι τρομακτική, αλλά ταυτόχρονα και λυτρωτική, καθώς μαθαίνω και εγώ ο ίδιος τα όρια μου σιγά-σιγά.
Παραδέχομαι ταπεινά ότι είμαι ακόμη σε πειραματικό στάδιο όσο αφορά τη λογοτεχνία του τρόμου, τα μέχρι τώρα αποτελέσματα όμως, πιστεύω ότι είναι πολλά υποσχόμενα.
Οι Άνθρωποι της Στάχτης είναι μια κλασσική Post Apocalyptic νουβέλα. Σας επηρέασε το γενικότερο κλίμα με τον κορονοϊό για να τη γράψετε; Βρισκόμαστε σε μια pro Post apocalyptic κατάσταση;
Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση.
Αρχικά, ναι. Η κατάσταση με τον κορονοϊό ήταν η κύρια επιρροή της ιστορίας. Σύντομα όμως άλλαξα την πορεία της αφήγησης, αφαιρώντας τα στοιχεία που παρέπεμπαν στην πανδημία, αφού κατάλαβα ότι ο ιός αυτός έχει προκαλέσει τόσο πόνο και άγχος σε τόσους πολλούς ανθρώπους, που θα προτιμούσα να τους προσφέρω μια διέξοδο, ένα μέσο για να ξεχάσουν την κατάσταση αυτή έστω και για μερικές ώρες, αντί να τους τη θυμίσω μέσα από το έργο μου.
Ταυτόχρονα, κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του βιβλίου, έχασα ένα αγαπημένο συγγενή λόγω του ιού, στον οποίο και αφιέρωσα το βιβλίο, εν τέλει.
Έτσι η απόφαση μου να αφαιρέσω τις επιρροές του κορονοϊού από την αφήγηση αποδείχτηκε ακόμη πιο δικαιολογημένη. Το αποτέλεσμα είναι μια ιστορία εντελώς διαφορετική από την αρχική ιδέα, που στο τέλος πιστεύω αποτελεί και σημαντική βελτίωση.
Το «Άνθρωποι της στάχτης» είναι ένα βιβλίο για το οποίο είμαι πολύ περήφανος, αφού πιστεύω πως κατάφερα να δημιουργήσω έναν πρωταγωνιστή με εξαιρετικό βάθος χαρακτήρα, παρόλο τον περιορισμό των λέξεων, κάτι που δε θα μπορούσα να κάνω αν ακολουθούσα το αρχικό μου σχέδιο.
Ως χαρακτήρας, είμαι αρκετά αισιόδοξος. Κατάλαβα νωρίς ότι η πανδημία θα έφερνε αναπόφευκτα δύσκολες στιγμές, αλλά είχα πάντα πίστη στην ανθρώπινη φύση και την επιστήμη. Δε θεώρησα ποτέ ότι βρισκόμαστε σε μια pro Post apocalyptic κατάσταση, γιατί ήξερα ότι όσο αντίξοες κι αν ήταν οι συνθήκες, θα βρίσκαμε τον τρόπο να ανταπεξέλθουμε. Με την ίδια αισιοδοξία, ευελπιστώ ότι η πανδημία βρίσκεται πια στα τελικά στάδια της, και η ζωή μας θα επιστρέψει σύντομα στο κανονικό.
Είσαστε από εκείνους τους συγγραφείς που πάντοτε κουβαλάνε μαζί τους ένα μπλοκάκι για να καταγράφουν άμεσα κάθε καινούργια ιδέα;
Για πολλά χρόνια κουβαλούσα πάντα ένα μπλοκάκι μαζί μου για να καταγράφω τις ιδέες μου, που δυστυχώς έρχονται συνήθως στις πιο ακατάλληλες ώρες (όπως τρεις το πρωί για παράδειγμα). Πλέον, ως επί το πλείστον τις καταγράφω, η τις ηχογραφώ στο κινητό μου, μιας και αποφάσισα να προσαρμοστώ με την τεχνολογία. Αν τύχει όμως να κουβαλώ μαζί μου τσαντάκι, η την θήκη του φορητού μου υπολογιστή, πάντα θα υπάρχει μέσα ένα στυλό και ένα μπλοκάκι.
Την τελευταία χρονική περίοδο όλος ο κόσμος έχει χτυπηθεί από ένα πρωτοφανές ξέσπασμα πανδημίας και ζούμε καταστάσεις που ούτε τις φανταζόμασταν. Η καραντίνα του πληθυσμού σχεδόν σε όλο τον πλανήτη είναι κάτι το πρωτοφανές στην ανθρώπινη ιστορία.
Εσείς πως ζείτε όλη αυτή την κατάσταση;
Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές πιστεύετε ότι η λογοτεχνία μπορεί να δώσει ελπίδα στους ανθρώπους και να εκφράσει τα προβλήματα τους;
Η λογοτεχνία, ήταν για μένα πάντα μια διέξοδος από την πραγματικότητα. Για όσο χρόνο έχω ανοιχτό ένα βιβλίο, ο αληθινός κόσμος παραδίδει τα ηνία στη φαντασία.
Μπορώ να πω με απόλυτη ειλικρίνεια ότι η ιδιότητα αυτή των βιβλίων με βοήθησε να αντιμετωπίσω την αθλιότητα της πραγματικότητας που ζούμε, δίνοντας μου μερικές πολύτιμες ώρες μακριά από τα προβλήματα και το άγχος της πανδημίας.
Πιστεύω ότι η λογοτεχνία είναι ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά της ανθρωπότητας, πηγή ελπίδας και ένα σημαντικό όπλο για την αντιμετώπιση της βαρεμάρας, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Σε ευχαριστούμε για τον χρόνο σας. Ελπίζουμε να μπορέσουμε σύντομα να οργανώσουμε Όψεις του Φανταστικού και να παρουσιάσετε το βιβλίο σας σε κοινό. Κάτι τελευταίο που θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες μας;
Και γω σας ευχαριστώ για την ευκαιρία αυτή. Το μόνο που θα ήθελα να πω στους αγαπητούς αναγνώστες, είναι μια μικρή συμβουλή:
Κρατήστε το κεφάλι ψηλά και διαβάστε, γιατί χανόμαστε!
